Wonder

Soms zou ik willen dat Jezus weer terug op aarde was en met zijn discipelen hier gewoon door de van Langeveldstraat zou lopen, op weg naar Albert Heijn om wat brood en vis te kopen. En als ik dan in hem zou kunnen geloven, zou ik hem staande houden en hem vragen om nog eens dat wonder te doen dat hij destijds deed bij Lazarus en het dochtertje van Jairus. Ik zou mogelijk zelfs voor hem knielen en hem vragen of het mogelijk zou zijn nog wat mensen voor mij, al is het maar heel even, terug te halen uit de dood. En als hij dan daar welwillend mee zou instemmen, dan zou ik hem wat namen geven. De naam van mijn vader als eerste om het nooit gevoerde gesprek te beginnen. En ik zou de naam van Cees noemen, die vandaag precies een jaar geleden een veel te vroege dood stierf. Of van een vriend, nu al wat langer dood, maar ook veel te jong stierf. Ik zou de namen van mijn broers en zussen noemen en van dat handjevol vriendinnen, zoete herinnering, die stierven omdat het hun tijd, maar nog lang niet de mijne was. En ik zou hem ook zeggen dat ik de keuze aan hem zou laten. Ik kan niet kiezen. Ze waren mij allemaal even lief. En gespannen zou ik wachten op dat wat toch niet zou gebeuren.
Er lopen geen apostelen door mijn straat, laat staan Jezus zelf. Af en toe wordt er wel bij mij aangebeld. Maar het is geen apostel, noch de Heer zelf. Het zijn slechts zijn getuigen, getuigen van een zekere waarheid die niet de mijne is. Van hen zijn al helemaal geen wonderen te verwachten.
En zo rest mij alleen de herinnering, voer als een niet uitgesproken monoloog het gesprek met hen, terwijl ik naar buiten kijk, naar een verder lege straat.