Voorpagina

Wat mijn zoon allemaal heeft uitgespookt toen hij 15 was, ik zou het niet weten. Er is in ieder geval nooit een politieagent bij mij aan de deur geweest om mij te vertellen dat zoonlief om wat voor reden dan ook even mee naar het bureau had gemoeten. Dat was niet het gevolg van mijn perfecte wijze van opvoeden. Hij zal best dingen hebben gedaan die ik niet wil weten. En het is trouwens ook al bijna 30 jaar geleden dat hij 15 was. Maar stel nu eens dat hij in 1988 met wat vriendjes in een openstaand en verlaten pand een brandblusser had leeggespoten en een klappertjespistool had weggegooid. Dat voorbijgangers dat gezien hadden en de politie gewaarschuwd, dan nog had er in De Gelderlander geen letter over te lezen gestaan. Ik was een oppassende vader, een brave referendaris ter gemeentesecretarie. Na overleg met de kinderpolitie waren wij overeengekomen dat in samenwerking met het bureau HALT via een taakstraf de zaak was opgelost en het recht zijn loop had gehad. Laat duidelijk zijn, in 1988 en ook niet daarvoor, noch daarna heeft mijn zoon iets met de politie te maken gehad, naar ik weet.
Je bent 15 jaar en loopt met wat vriendjes te lummelen in de stad. Niet echt op avontuur uit, maar gewoon een beetje klieren. In de gracht ligt een krakkemikkige verlaten woonboot. Je hoeft niet eens iets te forceren om binnen te geraken. Je vraagt je af wat twee brandblussers in zo’n verlaten schuit doen. En verrek, ze blijken nog te werken ook. Geintje, kwajongens die elkaar met blusschuim proberen te raken. In de verte zie je politie aankomen. Wegwezen lijkt verstandig, maar je wordt ingehaald. Je neppistooltje heb je voor de zekerheid maar weggegooid. Ze mochten eens denken dat je een terrorist bent. Je vertelt hoe je heet en dat je moeder de burgemeester van Amsterdam is. En alleen daarom al weet een paar maanden later via De Telegraaf, onder het mom dat dit nieuws is, iedereen ervan. Een voorpagina vol niet geverifieerde suggesties. Het blijft toch een krant die niet eens goed genoeg is om de vis in te pakken.