Sportman

Al meer dan 1½ jaar schrijf ik op deze pagina over wat mij bezighoudt, wat ik ga doen of gedaan heb. Vandaag schrijf ik over iets wat ik niet ga doen. Ik ga vanmiddag niet naar het voetballen. Vandaag laat ik mijn seizoenkaart voor N.E.C. ongebruikt. Het stoeltje nummer 5 in de 4e rij van vak F zal niet bezet worden. Ik kijk wel uit. Het risico dat ik er aan vast ga vriezen is mij te groot. Van alle kanten worden er weerwaarschuwingen gegeven. Kleed je goed aan, zorg dat je in beweging blijft en niet te lang buiten, want stilstaand of -zittend kunnen er na een uur al onderkoelingsverschijnselen optreden. Het veld wordt weliswaar verwarmd en is mogelijk sneeuwvrij, maar de tribuneverwarming heeft met deze kou hooguit een symboolwaarde. Ik heb te doen met de spelers die bij deze temperatuur buiten hun werk moeten doen. Zeker een keeper, die niet even een warmblijfrondje kan gaan lopen. Ik hoorde dat de trainer zelfs de reservespelers in de kleedkamer op een eventuele invalbeurt laat wachten. Vanwege de temperatuur. Over het weer valt niet slechts te zeggen. De zon schijnt stralend aan het strakke blauw. Maar die temperatuur. En als de spelers al binnen zitten, hoef ik toch niet buiten te verkleumen. Zoon (Vak F, rij 4, stoel 7) denkt er ook over niet te gaan en de vriend (Vak F, rij 4, stoel 6) die ons voetbalgezelschap completeert laat ook verstek gaan. Die moet voor zijn werk naar Zwitserland. “Daar is het ook koud”, merkt Zoon snedig op als ik hem bel over mijn ideeën omtrent het wedstrijdbezoek. Nee, ik blijf vanmiddag thuis. Jan Siebelink en Connie Palmen liggen er nog om uitgelezen te worden en mogelijk komt er nog theevisite. Maar misschien blijft het ook wel bij met een oog naar het schaatsen op tv kijken en met het andere oor luisteren naar “Langs de Lijn”. Ook al ga ik niet naar het voetballen kijken, ik blijf toch een sportman in hart en nieren.