Slag

Ik heb recht van spreken. Ik heb er ooit vier jaar gewoond. Arnhem is anders dan Nijmegen. En ik, ik ben een gepatenteerde chauvinist. En Nijmegen komt voor mij voor Arnhem.  Als diploma daarvoor heb ik mijn NEC-seizoenkaart, Vak F, rij 4, stoel 5.  Jaren geleden heb ik een Nijmeegse burgemeester laten zeggen dat hoe je het ook wendt of keert een begrafenis in Nijmegen altijd nog gezelliger is dan een bruiloft in Arnhem. En op dit moment staat Vitesse 4 punten onder NEC en is de akoestiek van De Vereeniging veel beter dan die van Musis Sacrum. Deugt er dan niets in Arnhem? Integendeel. Er is heel wat in Arnhem waar Nijmegen een puntje aan kan zuigen. De programmering van de Schouwburg is er beduidend avontuurlijker dan het Nijmeegse voornamelijk amusementsaanbod en bovenal is de bereikbaarheid van de cultuurvoorzieningen voorbeeldig. De Musisgarage ligt er pal naast en zelfs gisteravond was ik er in een mum van tijd. Ondanks het feit dat de oorlogsherdenkingen dit jaar met pensioen gaan, was de John Frostbrug afgezet omdat rond de Arnhemse Berenkuil de herdenking van de slag rond Arnhem plaatsvond. Omrijden dus. Ook vreemd eigenlijk dat je een verloren slag herdenkt. Overwinningen lijken mij daar meer voor gemaakt.
Ik ging niet voor de herdenking naar Arnhem, maar mocht met mijn eega naar de première van een nieuw Introdans-programma. Drie mooie balletten en één waarvoor ik toch kennelijk te oud ben. Ik vond het een middelbare-scholierenvoorstelling maar het jonge premièrepubliek verschilde in de wandelgangen duidelijk met mij van mening. Ieder zijn meug, maar ik blijf het 40 minuten inhoudsloos anekdotisch gehuppel vinden, met maar af en toe een vleugje dans. De vlijtige inzet van de dansers en danseressen verdient een betere choreografie. De zaal klapte zich de handen warm, maar dat kwam ook omdat het applaushalen het beste gechoreografeerde deel van dat ballet was. Dat is ook Arnhem. Af en toe net te veel, waar Nijmegen van tijd tot tijd net te weinig is.