Vertrek

Al zappend op weg naar de wedstrijd AA Gent-Levski Sofia kwam ik terecht bij een programma over een Vlaamse in Toscane. Zij was 32 jaar geleden aan een nog steeds aantrekkelijke Italiaan blijven hangen en had in die jaren een comfortabel bestaan opgebouwd. Zij en haar man hebben nu een landgoed van 200 hectare met 30 schapen, evenveel varkens, stokoude olijfbomen, een groot jachtgebied, 20 jachthonden, 3 zonen en wat gastenkamers. Hard werken, maar een geslaagd bestaan in een fraaie omgeving waarin het agro-turismo bloeit. De olijven zijn goed voor 2.000 liter olijfolie en in het jachtgebied wordt geregeld een everzwijn afgeschoten. Dit programma staat haaks op de intrieste verhalen die ik zie in programma’s als “Ik vertrek”. Een uitgeblust echtpaar heeft ergens op een onbereikbare plaats ver weg in Italië of Frankrijk een bouwval gekocht en gaat daar op het oog totaal onvoorbereid naar toe. De kinderen, die in Nederland al op school gepest worden (waarschijnlijk screenen te programmamakers de deelnemers daarop) komen op een dorpsschooltje vol vijandige klasgenootjes terecht, terwijl de vader en moeder tot de ontdekking komen dat voor de bouwval de titel ruïne nog te veel eer is. De realisering van een knus bed&breakfast lijkt verder weg dan ooit. Beloofde vergunningen komen maar niet, het water is afgesloten, het dak (als dat er al is) lekt en ook de financiering blijkt daar ingewikkelder dan in Nederland gedacht. En dan de talenkennis. Hun idee dat heel Italië en Frankrijk vloeiend Engels spreekt blijkt niet te kloppen. En hoe hard ze ook “You understand?”roepen, hun vragen blijven onbegrepen. En hoe opgewekt het paar ook blijft kijken (Nee er zijn nog geen boekingen, maar de afgelopen week hebben we wel twee telefoontjes van belangstellenden gehad) de wanhoop druipt van het scherm. Mij bekruipt dan altijd een onbestemd gevoel van plaatsvervangend onbehagen.
Ik zelf heb nooit de aanvechting gehad mij met partner in een ver buitenland te vestigen. Of eerlijk gezegd toch wel. Mijn toenmalige verloofde had haar zinnen gezet op uitzending naar Suriname, toen nog een Nederlands rijksdeel. Verder dan een oriënterend gesprek met de Surinaamse vertegenwoordiging in Nederland is het niet gekomen. Voor mij waren de 4 jaar dat ik in Arnhem heb gewoond al bijna een brug te ver.