Dictee

En toen hield ik op met het Nimweegs Dictee. Het was mooi geweest na negentien keer. Het Nimweegs Dictee was gratis af te halen bij ons, de organisatoren. En als er niemand kwam om het voort te zetten dan hadden wij daar, zij het, eerlijk is eerlijk, toch met een beetje pien ien ’t hert, vrede mee. Het Nimweegs Dictee ging eens uitrusten van bijna 20 keer een gezellige avond in de Raadzaal van het Stadhuis met aandacht voor het Nimweegse taoltje. Dat had de nodige inspanning gekost en nu dommelde zij als Doornroosje rustig weg, wachtend of er iets of iemand zou komen die haar wakker zou kussen. En die werd gevonden. Een roemruchte carnavalsvereniging toonde zich bereid om  niet alleen het Dictee weer wakker te zoenen, maar nam met verve het organisatie-stokje over. Een paar gesprekken, een kleine bruidsschat, een terloops adviesje en ziet de 20ste van het dictee kwam er aan.
Ik vroeg me samen met mijn mede-presentator af of wij naar die avond zouden gaan. Moet je niet gewoon  de nieuwe organisatoren hun eigen gang laten gaan, zonder over de schouder mee te willen kijken. Goed, het was ons kiendje, maar dat was met 19 jaar volwassen en moest op eigen benen kunnen staan. Maar we hoefden niet verder na te denken, want daar kwam de uitnodiging en vriendelijke verzoek om aanwezig te zijn. Van harte zijn wij gisteren allebei op die invitatie ingegaan.
De verwachtingen die wij hadden werden niet beschaamd. Het Dictee is in goede handen. Het was hen zelfs gelukt de burgemeester niet alleen als prijsuitreiker, maar ook als deelnemer te strikken. Iets dat ons in de voorgaande jaren nooit was gelukt. En ik ben ijdeltuit genoeg (en ik denk dat dat ook voor mijn mede-presentator geldt) dat wij zeer verguld waren met de wijze waarop wij, als founding fathers toegezongen werden. En de organiserende Waoterjokers zou geen carnavalsvereniging zijn als wij naast die muzikale hulde ook niet een  fraaie onderscheiding kregen omgehangen.