ZZZoem

Als ik weer in mijn eigen bed kruip na ruim veertien dagen Frankrijk is het nog steeds of er beweging in mijn lijf zit. Gisterochtend zijn we iets naar achten weggereden. Tomtom vertelt dat we bijna 1.100 kilometer voor de boeg hebben. Vreemde uitdrukking, want we gaan met de auto, maar ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat ie nog heel wat kilometers voor de motorkap heeft. Nee, voor de boeg, dat klinkt romantischer. Ik zing dan ook luidkeels mee met Danny de Munck als hij het heeft over vrij zijn en met de wind in mijn haren over alle zeeën varen. Uit Ciske de musical, mijn favoriete cd’tje op lange ritten.
Gade en ik rijden om beurten, Wie rijdt, bepaalt wat er gedraaid wordt. En dat varieert van Aangenaam Klassiek tot musical en niets. Het enige wat je dan hoort is het gedreun van de motor. Het navrante van dat geluid valt je pas op als je even je rust na twee uur neemt. Als het geluid er niet meer is.  Na een uur of twee is het wisselen van plaats. Ook daar zijn we consequent in. Op de stops eten we iets lichts en drinken wat. Voor we vertrokken wisten weg nog niet of we het een een keer zouden rijden, of misschien toch een tussenstop maken. We laten het afhangen van Parijs. Of we daar snel langs komen. We hebben er wel eens uren in een file gestaan, maar nu zijn we van Orly tot Charles de Gaulle in net drie kwartier er langs. We besluiten door te rijden. Nog zo’n vreemde uitdrukking: je paard ruikt de stal. Maar nogmaals we rijden per auto en ik heb niet het idee dat die enig besef heeft waar zin vaste parkeerplaats zich bevindt. Reizen is toch gekoppeld aan romantiek, schepen, paarden.
Iets over achten rijden we onze straat in. Twaalf uur onderweg geweest, iets meer dan 10 uur gereden. In bed ebt de beweging uit mijn lijf. In mijn hoofd zzzoemt het nog wat na.