Zweven

Politiek zweef ik niet meer. Ik ben veilig geland na een tijdje tussen twee partijen heen en weer gevlogen te hebben. Wat mij tot mijn uiteindelijke besluit bracht was dat de de Kieswijzer (overigens voor wat het waard is) die partij voor mij als nummer 1 aangaf. Bovendien figureert op die lijst zo goed als onverkiesbaar iemand die ik al van jongs af aan ken. Voor het eerst ontmoette ik haar als peuter 25 jaar geleden in Nicaragua en tot voor een paar jaar woonde ze schuin tegenover mij. Dat schept toch een band. Het is niet waarschijnlijk dat zij al in de Kamer komt, maar geduld is een schone zaak. De komende dagen laat ik mij door niets en niemand meer beïnvloeden. Mijn keuze staat vast. Ik heb niet het idee dat mijn stem de dalende trend die aan die partij lijkt te kleven stop zal zetten, maar de publiekscampagne van de overheid probeert mij duidelijk te maken dat elk stem telt, dus waar om de mijne niet. Wie weet, luidt die straks wel de verandering in.
Is er politiek bij mij geen spraken meer van zweven, een op zich zeer gelukzalig gevoel, vandaag en gisteren was dat gevoel op gans ander terrein mijn deel.
Gisteravond heb ik onder leiding van Jan Kortie in de Kloosterkerk van de Dominicanen in Huissen weer een avond mantra’s gezongen. Wat daar gebeurt laat zich nauwelijks in woorden vangen. Het is of je van binnen aan het douchen bent, of de klanken je daar schoonwassen. De twee uur vliegen voorbij, zweven voorbij. Tijdloos, een geslaagde voorbode van de eeuwigheid, mocht die bestaan.
Maar met die avond was het nog niet op. Een paar weken geleden liep ik haar weer tegen het lijf. Een toevallige ontmoeting, zoals de laatste jaren als onze ontmoetingen waren.  Zij vertelt me dat ze bezig is met een opleiding waarin massage een centrale plaats inneemt. Grappenderwijs zeg ik dat ik graag als proefkonijn wil optreden. Tot mijn aangename verrassing krijg ik een paar dagen later een WhatsAppje met een uitnodiging voor een afspraak. Die was vanochtend. Ik weet weer wat zweven is.