Zweven

De derde rij op het 1e midden balkon, stoel 22 is een uitstekende plaats. Breed zicht op het podium en omringd door veel bekende gezichten. Gade en ik knikken naar vrienden en bekenden dat het een lieve lust is. Allemaal, net als Gade, genodigden bij de “End of Season”-voorstelling van Introdans. Twee rijen voor ons zit de wereldberoemde choreograaf van wie we zo dadelijk twee balletten zullen zien. Verder ontwaar ik een handvol oud-burgemeesters, een oud-gedeputeerde, schouwburgdirecteuren.
Dan dooft het licht, het doek gaat open, de muziek weerklinkt. De toverwereld laat zich zien. De toverwereld waar bewegen geen moeite lijkt te kosten, waar het bewijs  wordt geleverd dat de mens vliegen kan als hij maar wil. Waar elke beweging uit zich zelf lijkt voort te komen. En vliegt de danser niet, hij zweeft toch op zijn minst en hij hoeft er schijnbaar niets voor te doen. Daarom is een toeschouwersplaats op het eerste balkon midden zo’n ideale plaats. Dichtbij genoeg om je helemaal te kunnen onderdompelen in het kleurrijke spektakel en veraf genoeg om de illusie in stand te houden dat het allemaal moeiteloos gaat. Hier hoor je niet het gehijg, noch zie je het zweet dat nodig is om de woordeloze vanzelfsprekendheid van de lichtvoetigheid in stand te houden. Ik word een beetje jaloers als ik de dansers hun sprongen zie maken, hoe ze met hun frêle bewegen de ruimte veroveren en beheersbaar maken. Als toeschouwer mag ik meedelen in hun avontuur.
Ooit, meer dan sommige mensenlevens lang geleden, begon ik bijna een jaar lang mijn dag met meer dan een uur klassieke ballettraining. In niets van wat ik deed, leek mijn onbeholpen gestuntel op wat een danser vermag. Daar was mijn lijf niet opgebouwd. Maar ik vond het heerlijk om te doen. Je te bewegen in de ruimte en die allengs tot de jouwe maken. Mocht ik mijn leven over willen doen -wat overigens niet het geval is, ik ben tevreden met wat ik deed en doe- dan zou ik danser willen zijn. Een zwaar vak. Een illusie in stand houden gaat niet gemakkelijk. Kost veel gehijg en zweten en de dan later de versleten voeten en enkels. Ik heb mij verzoend met de rol van toeschouwer en bewonderaar.