Zwerver

Mensen kunnen bij het straatmeubilair horen. Zeker als zij een vast element zijn. Zoals een afvalbak dat is, een fietsenklem of een bankje, een stoplicht of straatlantaarn. Over de plaatsing van die objecten wordt nagedacht. Maar wie de plaatsing van mensen in dat decor bepaalt? Ik neem aan dat ze dat zelf zijn. En met mensen bedoel ik niet de passant die op weg is van A naar B en evenmin die meneer en mevrouw die wel een half uur met elkaar op de stoep voor hun huis staan te babbelen. Ik bedoel de mensen die altijd weer met grote regelmaat op dezelfde plaats het straatlandschap stofferen.
Bij mij in de buurt gaat het om twee mensen die ik tot die categorie reken. Die het beeld compleet maken, die je bijna mist als ze er eens een keer niet zijn. Op de eerste plaats is dat de violist. In zijn vaste hoekje voor de supermarkt, daar waar de winkelwagentjes gestald staan, speelt hij zo goed als dagelijks zijn melodietjes. Ik hou daar wel van. Een eenzame viool in een wirwar van mensen. Vaak speelt hij ook niet en maakt dan een praatje met een vaste bewonderaar of staat alleen zijn krukje er en kom ik hem in de winkel tegen, waar hij een gratis bekertje koffie tapt. De violist werkt voor zijn geld, veelal 50-centsstukken, die de mensen in zijn koffertje gooien als ze hun karretje hebben teruggezet.
Sinds kort heeft hij gezelschap van de zwerver, die geleund tegen de lantaarnpaal oneindig zijn mantra herhaalt: “Hebt u een bijdrage voor een plaats in de nachtopvang?” Met een verre blik kijkt hij daarbij in het niets. Weinig wervend. Nog nooit zag ik iemand hem geld toestoppen.
Gisteravond draaide ik tegen elf uur met de auto mijn straat in. In het licht van de koplampen zag ik de zwerver zitten op de bielzen die een belangrijk deel van het straatmeubilair in mijn buurt uitmaken. Ik kon niet zie of zijn lippen nog dezelfde tekst mummelden, maar zijn blik was even leeg als overdag. Ik neem aan dat hij te weinig geld voor de nachtopvang had binnengehaald.