Zondagochtend

De afgelopen 72 jaar heb ik heel wat zondagochtenden in de kerk doorgebracht. In het begin ging ik met mijn vader en moeder. We liepen naar de kerk die een paar staten verder was. Mijn vader was collectant en we zaten dan gedrieën op de voor de leden van dat eerbiedwaardige college gereserveerde eerste rij. Nog zie ik hoe mijn vader zo na de preek zijn stoffen handschoenen aantrok. Dat was onderdeel van het ritueel, de collecteschaal oppakte en aan zijn ronde door de kerk begon. Centen en stuivers, een enkel dubbeltje. De gulden was toen nog wat waard.
Ik denk dat ik zo tot mijn 18de gekerkt heb. Die kerk, waar ik werd gedoopt en het vormsel deed is al lang afgebroken.
Later kwam ik, net getrouwd, in de Nijmeegse Studentenkerk. Moderne vieringen die plaats lieten voor eigen beleving en bemoediging. Het leek goed te gaan met de kerk, een kerk met open ramen en dito deuren.
Later, veel later was ik elke zondag in de kerk van Hatert te vinden. Ik was voorzitter van het kerkbestuur en lid van het gezinskoor onder leiding van  mijn echtgenote van toen en de kinderen waren misdienaar. Ik was op vele fronten actief in de kerk totdat er een bisschop kwam die mij als het ware de kerk uitjoeg en deuren en ramen sloot. Ik werd letterlijk buitengesloten.
Ik had hele mooie dingen aan de kerk beleefd, aan die gemeenschap die samen zonder veel poeha gestalte probeerde te geven aan het goede. En ik hield van de rituelen van dat wat zo lang mijn kerk was geweest. Maar door de bruuske opstelling van het gezag leek er daar geen plaats meer voor mijn twijfel en mijn geloof. Maar het verlangen naar deelname aan de viering en beleving van die twijfels en geloof bleef, werd sterker.
Deze zondagochtend ben ik naar de kerk geweest, een parochie die ruimte laat voor die beleving van twijfels en  geloof. Ik werd warm welkom geheten, het voelde goed, dat uur. Wie weet een nieuw dak boven wat hoofden?