Zingen

Eens in de veertien dagen zing ik bij de ‘Jammerlapjes’. Een smartlappenkoor. Dat is een koor dat nooit of in ieder geval maar heel zelden een concert geeft. En dat is maar goed ook, want de gezelligheid en het lekker samen zingen krijgen meer aandacht dan een perfecte uitvoering. Het koor is er vooral voor het eigen zangplezier en dat moet je een publiek niet altijd willen aandoen. Ooit begon ik te zingen bij een heel officieel koor, de Koninklijke Zangvereniging Het Nijmeegsch Mannenkoor. Daar moest je zelf auditie voor doen en als je werd toegelaten moest je eerst een aantal maanden de koorschool volgen en dan werd bepaald of je in het koor mocht meezingen. Ik mocht en dat bracht mij zelf tot in de Notre Dame in Parijs, waar het koor ooit en Misviering verzorgde! Dat was nog eens zingen. Dat was het ook later toen ik meezong met wat groepjes op de Muziekschool. Dat ging er serieus aan toe. Hoe anders is dat nu bij de Jammerlapjes. Daar staat het plezier in zingen, in samen zingen voorop. Het repertoire is qua teksten vaak huiveringwekkend, maar daar kan het koor niets aan doen, dat ligt meer aan de kwaliteit van de tekstschrijvers van de Nederlandstalige smartlap. Veel houw en trouw, het barst van de eenzame nachten, tranen die op zijn, zinderende verlangens en hemels vol sterren, die schijnen van verre en lokkende zeeën voor ons met zijn tweeën.
Nee, van de teksten moet je het niet hebben. Veel bloed, zweet en tranen, geveinsde verlangens die nooit meer vervuld worden en laatste tango’s en sirtakis die nog een keer gedanst worden voordat de muziek voorgoed verklinkt. En het leven is een mallemolen of een reuzenrad, dat maar doordraait en doordraait en tegelijkertijd maar even duurt.
Vanmiddag heb ik mijn portie levenslied weer gehad. En ondanks de ongerijmde teksten heb ik genoten. Lekker samen gezongen.