Zingen

Soms heb ik het idee dat het Kinderen-voor-Kinderenliedje ‘Wakker met een wijsje’ voor mij geschreven is. Als er iets gebeurt of iemand zegt iets komt er als vanzelf  een liedje tevoorschijn. Of eigenlijk geen heel liedje, chanson, schlager of aria maar een woord, een regel, een coupletje of refrein. En dat galmt er dan uit. Van jongs af aan. Maar in mijn vroegste tijd werd mij door mijn zussen en broers te verstaan gegeven dat ik niet kon zingen. (Verder had ik een zorgeloze jeugd.) En dat geloofde ik dan ook maar. Ik was een nakomertje en waarom tegen zoveel oudere autoriteit ingaan. Ooit, maar dan zijn we tientallen jaren later, wilde een heuse zangleraar mij bij hem op les. Mijn stem beviel hem. Maar mijn faalangst won het van mijn ambitie. Ik durfde niet. Ja, ik zong mee in een koortje op het werk, maar dat mocht geen naam hebben. Ik weet ook niet meer hoe dat koor heette.Weer later zong ik toch in een echt  koor. Het Nijmeegs Mannenkoor. Koninklijk Mannenkoor! Daar hield ik mee op. Elke week repetitie en voor een uitvoering nog vaker werd me te veel. Maar nu zing ik weer. Nee, niet in een koor. Een keer in de maand heb ik privéles. Een feestje is dat. Ontspannen, oefenen, stemtraining en zingen. Schubert en Beethoven en Jules de Corte en Engelse traditionals. En de zangjuf stimuleert, motiveert, corrigeert en zegt: “Goed zo, Jan” of “Bijna goed.” Gisteren had ik weer les. Ik zong, maar mijn broers en zussen horen het niet meer. Ze denken nog steeds dat ik het niet kan. Of zou mijn stem tot gene zijde klinken…