Zin

De zin van het leven. Gisteravond had ik het er weer eens over. Een tafelgesprek met onze logeergasten. En als je het over de zin van het leven hebt, duurt het niet lang of je hebt het over wat er na het leven is, vermoed wordt. Want zeker weten dat doen  alleen de paus en consorten. Ik zelf zou het niet weten. Op dit moment geloof ik niet dat er veel zal zijn, maar soms denk ik weer dat er wel iets is. Ik zou het niet erg vinden als er inderdaad helemaal niets blijkt te zijn. Rustig gevoel. Misschien zoiets als Balkenende ervaart, nu hij zeker weet dat er geen Balkenende-V zal komen. Na al die jaren van net niet, nu zeker niet. Dat het voorbij is. Voorbij, voorgoed voorbij, aldus Bloem.
Overigens was het gezellig tafelen. Op een gegeven moment vond mijn gast dat er genoeg over de zin, of liever gezegd over het ontbreken daarvan was gesproken. “Let’s sing!” En allerlei romantische musicalliedjes passeerden de revue. Van de meesten maar een paar regels, zodat het een echte medley werd. Regels die vooral gingen over vriendschap en genegenheid. Mijn gast is niet voor niets een meditatieleraar die duidelijk maakt dat alleen onderlinge genegenheid de wereld een beetje dragelijk maakt. Ik kan mij daarin vinden en zong dan ook van harte mee. Ons duet “You are 16 going on 17” verdiende eigenlijk een groter publiek. Het was een interculturele cross-over, misschien niet altijd even zuiver gezongen maar wel een logenstraffing dat oost en west elkaar niet zouden kunnen bereiken.
Zo dadelijk de troonrede. Ik zal hem niet live op televisie zien. Er is een zonnige namiddag voorspeld. Het wordt weer eens tijd voor een klein rondje golf.