Ziektewet

Bezoek in het boshuis. Genoeglijk bezoek, goed voor een middag gesprekken over alles en niets. Een gesprek dat voortkabbelt en waar het ene onderwerp zich rijgt aan het andere en tijdens het praten van enige consistentie lijkt te getuigen, maar als je het moet navertellen geen kop of staart bevat. Zo’n middag dus gelardeerd met thee en petit-fours van een goede patissier. Een van de gasten loopt in de ziektewet. Mooi oud begrip, in de ziektewet lopen. Haar huisarts had haar aangeraden de klachten die ze had serieus te nemen en  even op zijn minst een week wat rust te nemen. En nu liep ze in de ziektewet. Ook een aantal ander leden van het gezelschap hadden min of meer uitgebreide ervaring met het in de ziektewet lopen. Ik zou niet precies meer weten hoe dat tegenwoordig eigenlijk genoemd wordt en hoe dat gaat als je in de ziektewet loopt. Ik vraag me zelf af of er voor gepensioneerde nog zoiets bestaat als een ziektewet. Volgens mij niet. Je krijgt gewoon je AOW en pensioen. Niks geen ziektewet. Je blijft je uitkeringen krijgen of gaat dood. Maar even in de ziektewet is er voor mij niet meer bij. Toen ik nog werkte en voor een deel in de ziektewet zat, dat was zolang, dat kon je geen lopen meer noemen, moest ik van tijd tot tijd op controle. Hoeveel anders was dat vroeger. Ik herinner mij dat als mijn vader of een van mijn zussen ziek thuis was er altijd ook een licht panisch gevoel door het huis waarde. De controleur van de ziektewet kon komen. In die tijd kon een genezingsproces zich alleen maar thuis afspelen en diende je, als je in de ziektewet liep, dat lopen thuis te doen. Als het je wat beter ging vertelde de controleur wanneer je er even uit mocht. Maar op de andere tijdstippen diende je thuis te zijn. De controleur kon komen. Gade legt me uit hoe dat nu gaat en ze debiteert een mooi begrip: de wet poortwachter. Ze legt me de beginselen uit, maar ik vergeet die onmiddellijk. Als ik ziek ben loop ik nergens meer in, maar voel me gewoon beroerd.