Zalig

Van vrolijk tot prettig, van gezegend tot gelukkig. In allerlei soorten en maten wordt mij een smetteloos kerstfeest, veelal in combinatie met het nieuwe jaar gewenst. Het merendeel van die wensen bereikt mij via Facebook. Heel wat Facebookvrienden sloven zich uit door hun wensen vergezeld te laten gaan van een ingenieus in elkaar geknutselde foto, waar je zonder rode kerstmuts met een witte rand niet op mag lijken te staan.
Het aantal kerstkaarten neemt elk jaar af. En ik bespeur bij mijzelf ook een toenemende luiheid. Het aantal kaarten dat ik op eigen initiatief verstuur is minimaal. Braaf beantwoord ik wel de kaarten die ik krijg. Het is maar een handje vol. De kaarten die ik krijg plak ik gewoontegetrouw langs de trap naar boven. In het verleden was die trap meestal veel te kort om alle kaarten een mooi plaatsje  te geven. Nu heb ik aan een paar treden genoeg om de hele buit te herbergen.
Op geen van de kaarten die ik kreeg wordt mij een zalig kerstfeest, laat staan nieuwjaar gewenst. Zalig lijkt uit te zijn in het maatschappelijke verkeer. Zelfs de Koning waagt zich niet aan zalig. Hij wenst ons een gezegend kerstfeest.
Zalig, leert mij mijn Dikke van Dale, is het eeuwige heil deelachtig. Dat is nog eens een wens. Die gaat een paar fracties verder dan vrolijk, prettig of gelukkig, verder dan vandaag en zelfs tweede kerstdag. Die wens overstijgt het hier en het nu. Verwijst naar daar waar geen tijd en ruimte ons meer beheersen, maar waar ook niemand van kan zeggen hoe het zal zijn, hoe het al is. De eeuwigheid. Waar wij niet van weten en ook niets van weten, hooguit in kunnen geloven en op hopen. En dan gelovend en hopend, durven we elkaar dat ook toe te wensen. Een kerstfeest dat verwijst naar het eeuwige heil dat ons deelachtig wordt.
Ik was gisteravond in de nachtmis. Een volle kerk. En we wensten daar elkaar, zoals ik nu u, een zalig kerstmis. Van harte.