Zachte G

“Gullie komt uut Limburg. Da heur ik gelijk.” Hij schuift bij ons aan aan een grote terrastafel. “Gullie bint oek niet van hier“, bevestigt hij nog eens. Op ons Drents knooppuntenfietstochtje is het tijd voor de cappuccino. We hebben onze fietsen gestald en een plaatsje in de schaduw van een parasol gevonden, waar de warmte zich allengs ophoopt. Hoeveel beter is het te rusten in de schaduw van een loverboom, bij gebrek daaraan is de parasol een pover alternatief.
We stellen de tanig man nauwelijks teleur als wij hem vertellen dat we niet uit Limburg komen. “Nijmegen, och, da’ is toch zo goed al Limburg.” Hij zelf komt uit Gelderland. “Kende Alphen aan de Maas? Daar ben ik van. De Gelderse kant van de Maas. Aan de andere kant is het Brabant.” Ik noem een aantal dorpen die daar liggen: Megen, Macharen, Lith, Lithoijen. Als kind heeft mijn moeder in die contreien gewoond en uit haar verhalen ken ik die namen. Het maakt op de man geen enkele indruk. Hij is de verteller, wij zijn de luisteraars. En zo komen we te weten dat hij voor vandaag een elektrische fiets heeft gehuurd. Hij fietst thuis zelf heel weinig: “En dan hedde zo’n ding nie nodig. Ok nie goed veur de accu. Weinig gebruik.” De man houdt kennelijk van korte zinnen. Een ober brengt hem zijn lunch. Een broodje kroket en een hamburger speciaal. Voor hij het zich laat smaken, spuit hij wat insuline. Lotgenoot. “Sinds mien zestiende. Ut is mar niks.” Even vertelt hij niets. Hij eet. Als de broodjes, hap,slok, naar binnen zijn, krijgen we te horen dat zijn nieren en ogen ondanks de suiker nog prima zijn. “Een wonder, zeit mien dokter. Kumt mar bij 3% van de diabeten veur.”
Hij pakt zijn spullen bij elkaar. Wij wensen hem een goede tocht, verder.  “Ja“, mompelt hij en is weg.