Wraking

Soms raak ik een beetje verbijsterd. Dat gebeurt nog wel eens als ik dingen niet helemaal snap. Ik ben redelijk slim, zeggen ook anderen. Maar soms begrijp ik dingen niet. Neem nou de zaak Wilders. Er kan geen rechter voorbij komen of hij wordt door Moszkowicz gewraakt. Dat wraken op zich snap ik wel. Als een rechter ook maar de schijn van partijdigheid om zich heen heeft hangen, moet hij van een zaak gehaald worden. Maar wat ik nu denk te zien gebeuren is dat als een rechter de advocaat M. zijn zin niet geeft, de advocaat M. direct begint te roepen dat die rechter partijdig is en gewraakt moet worden. Ook als een rechter een onbenullig kinderversje aanhaalt: hup wordt hem partijdigheid in de schoenen geschoven en wordt hij gewraakt. Het lijkt mij bijna toe dat de waarheid altijd alleen maar die is van de advocaat en de rechter bij voorbaat verdacht is. Nu ben ik helemaal geen jurist. Ja, misschien als ik mijn leven zou kunnen overdoen dan had ik op de eerste plaats het leven willen leiden dat ik geleid heb en op de tweede plaats had ik misschien wel strafpleiter willen worden. En natuurlijk had ik dan ook altijd willen zien dat mijn mening de enig juiste was en dat mijn partijdigheid altijd aan de goede kant van het recht had gestaan. Maar nu ik dat allemaal niet ben geworden erger ik mij aan de reden waarom in het Wildersproces het wraken van rechters usance is geworden. De advocaat wil dat een getuige van meineed wordt beschuldigd, de rechter wil dat niet. Hup, de rechter wordt partijdigheid verweten. Het lijkt wel een voetbalwedstrijd. De scheidsrechter fluit niet naar mijn zin zeer tegen mijn geliefde club voor een in mijn ogen niet bestaande overtreding en hup ik wraak de scheidsrechter en met mij 12.000 andere supporters. En de wedstrijd wordt stil gelegd totdat de voetbalwrakingskamer tot een besluit is gekomen. Dat is toch te zot voor woorden. Misschien de wrakingsverzoeken van advocaat M. ook wel.