Worden

Ik hoef zo nodig niet meer iets te worden. Ik ben die ik ben.Tevreden met mijn bestaan, een pensionado in hart en nieren. Ik heb geen sluimerende verlangens meer, ik ben de ambitie en de schaamte voorbij. Ik heb daar de laatste dagen weer veel over nagedacht, zeker sinds ik hoorde van de grootse plannen van Neef en zijn vrouw. Emigreren, al is het maar voor drie jaar, naar Frankrijk. Daar een nieuw bestaan opbouwen. Niks niet rentenieren, maar een B&B runnen. Ik vind het een dappere keuze van die twee, heb vertrouwen dat hen dat ook wel zal lukken, zoals veel van wat zij aanpakten hen lukte. Ik heb nooit die diepe aanvechting gehad mij in een avontuur te storten.  Ja, ooit had ik de moed om een vaste baan op te geven voor een drie-jarig contract met een boterzachte toezegging op een vaste aanstelling daarna. Dat kwam op mijn pad en pakte uiteindelijk onverwacht goed uit. Maar terugkijkend verbaast het mij nog steeds dat ik die beslissing durfde nemen, mij geen zorgen makend over hoe dat toen met de hypotheek zou moeten gaan als als er na die drie jaar geen werk meer was. Ik was niet zo van het avontuur.
Ver daarvoor nog, ik was nog niet eens  of misschien maar net getrouwd, oriënteerde ik mij met mijn toenmalige partner op een mogelijke baan in Suriname, dat toen nog een deel van het Koninkrijk was. Verder dan een eerste kennismakingsgesprek met een vertegenwoordiger van dat Rijksdeel is het toen niet gekomen. Het buitenland bleef enkel vakantiebestemming. En meer en meer ging ik mij verbonden voelen met mijn geboorteplaats. Het leek of ik door de jaren heen steeds meer verknocht raakte aan de stad. Het was duidelijk, ik had mijn bestemming gevonden. Een bestemming die heel dichtbij lag. Een bestemming die zwart-rood gekleurd werd. De stad was mijn habitat.
Nog even en dan woont het merendeel van mijn oomzeggers in het zoete Frankrijk. Met God als buurman en met ons iets verder weg.