Woorden

Er zijn van die dagen dat het maar moeilijk is de juiste woorden te vinden. Je hoofd is te leeg. Er zwerven hooguit wat losse letters rond, die zich maar niet tot woorden laten smeden. En elk excuus is goed genoeg om het schrijven uit te stellen. Maar ik wil mezelf ook niet teleurstellen. Ik heb die dagelijkse dwang van driehonderd woorden of iets meer nodig om zin te geven aan mijn bestaan, hoezeer ik de zinloosheid van het zijn ook voorsta. Het heeft iets weg van een verslaving. En er gebeurt genoeg om ergens iets van te vinden, een mening over te hebben of gewoon maar te beschrijven wat je ziet, voelt of denkt. Ik las onlangs op een prentbriefkaart het aforisme ‘Geloof niet alles wat je denkt.’ Een gezonde dosis scepsis, het durven relativeren van het eigen bestaan, van het eigen denken, dat spreekt mij wel aan. Er zijn mensen die uit pure onzekerheid altijd overtuigd zijn van hun eigen gelijk. Ik probeer dat altijd te ontlopen. Natuurlijk kan ik dingen met grote stelligheid poneren, maar inderdaad, geloof ik zelf lang niet alles wat ik denk. Af en toe lees ik nog eens een stukje terug en verbaas mij dan zelf over wat ik toen beweerde. Soms is die verbazing puur bewondering. Dan denk ik: “Tsjonge, dat is mooi gezegd.” Dan is het of ik woorden van een ander lees. Maar de andere keer neem ik wat ik lees voor kennisgeving aan en lees ik niets anders dan woorden, woorden, woorden. Maar nog lang geen Shakespeare.
Naast de losse letters gonst er al een paar dagen een chanson van Gilbert Bécaud door mijn hoofd: “Quand il est mort, le poète, tous ses amis, tous ses amis, tous ses amis pleuraient.”  Misschien zijn het wel die tranen die de woorden uit mijn hoofd wegwassen. De afscheidsbijeenkomst van de dichter zaterdag zal ik moeten missen, maar ook dan elders zal ik aan de andere kant van het land zacht met Bécaud mee neuriën en stil zijn. Heel stil.