Wonen

Soms vaag ik mij zelf weleens af of er een ander land dan Nederland is waar ik zou willen wonen. Ik probeer dan een afweging te maken van de voor- en nadelen van België of Frankrijk, Nieuw-Zeeland, Rusland, Amerika, Japan, Nicaragua om maar een paar landen te noemen die ik bij die overweging de revue laat passeren. En ik streep af. Het ene land is te ver weg, het andere te dichtbij, sommige landen zijn me te groot, andere te warm. In een land wonen te veel Fransen en dan is er weer een land met een te lastige taal. Er blijkt altijd wel wat aan een land te haperen en kom dan toch vaak tot de conclusie dat het hier in ons eigen landje (we schakelen dan onmiddellijk over in het gebruiken van verkleinwoordjes) zo slecht niet is.  En tevredenheid slaat toe.
Maar er zijn van die dagen dat ik dat beeld van dat kneuterige landje moet bijstellen. Dit weekend nam ik kennis van wat zaken die mij sterk deden twijfelen aan de liefde voor mijn land, die naar Vondel Broer Peter in de Gysbreght van Aemstel laat zeggen, ieder is aangeboren.
Zonder een rangorde aan te brengen waren dat mijn verbijstering over het gehannes van de Belastingdienst die er een genoegen in lijkt te scheppen het de mensen, getrouw hun slagzin, niet alleen niet leuker maar ook nog eens onterecht helemaal niet gemakkelijker willen maken. Burgertje pesten lijkt daar een tot in de hoogste kringen gespeeld favoriet gezelschapsspelletje te zijn geworden. Ik ging het bijna betreuren dat Piet niet alleen van  kleur was verschoten en daarbij ook zijn zak en roe had thuisgelaten. Voor mij had hij al dat belastinggajes in de zak mogen stoppen en enkel reis naar Spanje gestuurd. En de zak had XXXL mogen zijn om ook nog eens de racistische voetbalhooligans erbij te kunnen stoppen en te tuchtigen. Als dat echt het nieuwe Nederland wordt dan mag je mijn portie aan Fikkie geven.
Maar waar moet ik dan naar toe? Spanje kan ook al niet meer met al die lui die in de zak zaten.Dan toch maar Nederland, op hoop van beter?