Wonderland

Zo maar op een zondagse namiddag terug in de tijd. Maanden geleden hebben Gade en ik geparticipeerd in een crowdfundingproject. We hebben een klein bedrag gestort in het fonds dat de theaterproductie ‘Wonderland’ mogelijk maakte. Wij hebben allebei herinneringen aan het Eindhovense Wonderland. In een grote Philipshal was er van alles voor kinderen te doen. Technische snufjes uitproberen, pannenkoeken bakken, theatervoorstellinkjes. Een waar kinderparadijs. Gade had het als kind bezocht en ik ben er toen ik bij mijn veel oudere broers in Eindhoven logeerde eens een dag gedropt. Hoefden zij mij niet bezig te houden. In alle eenzaamheid liep ik als 10-11 jarige door de grote hal omringd door hordes joelende kinderen die allemaal vriendje van elkaar leken te zijn, behalve van mij. En dat Wonderland was ook een van de inspiratiebronnen voor de componist Theo Hoek  om zijn tumultueuze levensverhaal te schrijven, theatraal vorm gegeven door Joos van Doornmalen.
Het kleine theaterzaaltje is strak uitverkocht. Veel mensen van mijn leeftijd, veel bekenden. Theo’s levensverhaal speelt zich in Eindhoven en Nijmegen af. De twee steden die ook in het leven van Gade en mij een dominante rol spelen. Een feest van herkenning. Het verhaal van heel veel babyboomers die hun grenzen verlegden, gingen studeren en licht vervreemden van hun ouders, die hen in hun doen en denken niet meer konden volgen.
Twee werelden die langzaam uit elkaar dreven, maar met wat wankele banden toch intens aan elkaar verbonden bleven. Het verhaal van Theo was ook voor een deel mijn verhaal, ook al ontbeerde dat van mij ten enenmale de muzikale component. Nu was die rijkelijk aanwezig. Een voorstelling met veel kleur en muziek, de jaren  60 en 70 op zijn best. Toch ook mijn gloriejaren waarin mijn denken gevormd werd. Ik zie een deel van mijn geschiedenis terug. Niet zo heftig als in Wonderland, maar toch. Een van de laatste scenes beklijft. De ouders staan naast elkaar op het toneel. Verder niets, tenminste ik zie alleen hen en hoor geen muziek, neem het niet in me op. Twee mensen, hand in hand. En ik zie dat het mijn eigen vader en moeder zijn. Jan en Dina, bewoners van een ver voorbij Wonderland.