Wolkbreuk

Als het heel hard stortregent krijg ik vaak Bijbelse visioenen. Agnost als ik ben weet ik niet of God of god achter een forse regenbui zit of dat het een autonoom natuurverschijnsel is. Lang geleden regende het 40 dagen. Ik twijfel er nog steeds aan of ik Noë dankbaar moet zijn voor het bouwen van de ark of dat ik hem moet vervloeken, omdat hij er voor heeft gezorgd dat niet het hele zooitje, inclusief de mensheid, verzoop. Had ons een boel ellende bespaard. Niks geen oorlogen meer, geen oliecrisis, geen energiecrisis, geen weet ik veel crisis. En al helemaal geen kabinet Rutte-Wilders. En ook geen Halbe Zijlstra, tenzij zijn verre voorouders met Friese overlevingsdrift een terp hadden gebouwd. Maar dan was er vast wel een ander onheil langs gekomen om ook dat gevaar af te wenden.
Regenen deed het gisteren. Op buienradar bleef een rood stipje precies boven Nijmegen rondcirkelen en het klopte met de werkelijkheid buiten. Gieten, plenzen, hozen, majjemen, miezeren, druilen, regenen. Dat deed het alle zeven tegelijk en dat minuten lang. Imponerend, maar toch mocht het geen wolkbreuk genoemd worden. Dat zei de bevriende Vierdaagse weerman tenminste. Daarvoor zijn 10 mm in 5 minuten nodig en dit waren er maar 13 in een half uur. Maar zijn opvattingen stroken niet met die van mij of zou het zo zijn dat een weerprofeet in eigen land niet geëerd wordt. Een wolkbreukje, dat mocht het genoemd worden, maar meer niet.
Als kind kroop ik bij een hevige regenbui op mijn knieën in een leunstoel voor het raam. Ik zag hoe er langzaam plassen kwamen en er zich bellen vormde die even over de oppervlakte dreven en dan knapte, zich oploste in niets. Ook nu heb ik met verbijstering gezien hoe deze plensbui, voor mij toch een wolkbreuk, de mensheid in plastic deed hullen. Een aankomstterrein werd drijf- en drijfnat. En mocht er toch een God bestaan dan weet ik nu zeker dat Hij niet van wandelen houdt.