Woede

Begrafenissen vind ik altijd indrukwekkend. Zo ook gisteren, toen een oud-bestuurslid van de Stedenbandstichting waar ik nog voorzitter van ben, begraven werd. Het was een katholieke dienst met alle rituelen van dien. En qua riten is dat nog steeds mijn kerk, ik voel me daarin thuis. Niet in wat Rome beweert, maar wel hoe bijvoorbeeld een uitvaart gevierd wordt. Vreemd  wel dat ook bij een overlijden van een viering wordt gesproken. Zo veel lijkt er op dat moment niet te vieren, tenzij je behept bent met een strak, star en onwrikbaar geloof dat het hierna allemaal beter wordt. Dat vond de weduwnaar ook in zijn overweging tijdens de Mis. Hij sprak ontroerende woorden, waartegen de gemeenplaatsen van de voorganger maar schril afstaken. Tot mijn verrassing moest ik ook nog wat zeggen. Toen ik mijn bank inschuifelde en het misboekje opendeed, las ik daar drie namen van sprekers. Vertegenwoordigers van organisaties waar de overledene actief in was geweest. Ik stond er ook bij! Maar klaarblijkelijk was men vergeten mij daarover in te lichten. En zo mocht ik zonder verdere voorbereiding de overledene gedenken, niet vanaf  papier, maar gewoon vanuit het hart. Bij de koffietafel zei men  mij dat ik mooi gesproken had. Begrafeniskoffietafels zijn mild, niet alleen voor de gestorvene.
Tijdens de dienst nodigde de priester ter communie degenen uit die in hun kerk gedoopt waren en toegelaten tot het avondmaal. Een handreiking naar niet-katholieke christenen. Mooi denk je dan, tot dat hij er aan toevoegt dat je als je op die uitnodiging ingaat wel de beginselen van de katholieke kerk moet onderschrijven. Niet zo mooi denk je dan, vieren we daar en dan niet met zijn allen, niemand uitgezonderd. Van zoveel geborneerdheid ontsteekt in mij altijd een stille woede.
Over een paar uur zal er geen sprake zijn van stille woede. Dan gaan we de straat op. Om te schreeuwen om cultuur. De optocht naar de stad begint pal naast onze deur.