Witte Donderdag

Het is vandaag half tot zwaar bewolkt in Jeruzalem. Veertien graden, maar droog. Wat voor weer het daar tweeduizend jaar geleden was, ik zou het je niet kunnen vertellen. Misschien was het wel zo’n miezerige dag, een beetje guur alsof de lente nog niet echt wilde doorbreken. Het tegengestelde van het weer vandaag hier, waarop een terras je uitnodigend vraagt te komen genieten van de warme zonneschijn. Tweeduizend jaar geleden in Jeruzalem was een groep vrienden allang blij dat ze in de drukte van het komende Paasfeest nog een zaaltje hadden kunnen afhuren om samen de maaltijd te gebruiken. De afgelopen drie jaar hadden ze door stad en land getrokken om een boodschap te verkondigen die ze zelf niet helemaal begrepen. Ze vertrouwden maar een beetje op wat hun leider zei, over koninkrijken die niet van hier waren en dat je je naasten moest liefhebben, de Romeinse bezetters incluis. Soms was dat toch echt te veel gevraagd, maar dan zei hij weer dat je te kleingelovig was en dat je je geen zorgen voor de dag van morgen moest maken. Hij had makkelijk praten, wondere man, die zieken genas en tot twee keer toe zelfs mensen die op sterven na dood waren weer tot leven had geroepen. En nu aten ze samen en dronken wat. En hij sprak weer zo’n formule die ze eigenlijk niet begrepen, brood dat zijn lichaam zou zijn, wijn zijn bloed. En dat ze in de toekomst hierbij aan hem zouden moeten denken. So what of in goed Hebreeuws אז מה.
Na het eten wilde hij samen met hen nog een ommetje maken. Goed voor de spijsvertering. Maar of het nou de wijn was of dat het eten zwaar was gevallen op het eerste het beste bankje in het Olijvenpark doezelden ze weg. Hij liep alleen, heel alleen iets verder. In hun halfslaap hoorde ze hem iets in zich zelf mummelen over een kelk die hij liever voorbij wilde laten gaan. En of zijn vader daar voor wilde zorgen. Weer zo’n tekst die ze niet snapten. In de verte hoorden zij een patrouille soldaten dichterbij komen.