Wit wassen

Ik heb ooit een spiegel verkocht via Marktplaats. Jaren geleden al. En ook een set winterbanden. Als ik mij wel herinner was het totale bedrag niet meer dan € 100. Eerder minder. Ik ben niet zo’n handelaar. Ik geloof ook niet dat ik die verdienste bij de aangifte van mijn inkomsten  heb opgegeven. Maar het voelt ook niet zo dat ik mij onder de categorie van zwart verdieners meen te moeten scharen. Ik troost mij met de gedachte dat ik ook een aantal fiscale aftrekposten niet ten volle benut en streep die dan weg tegen de niet opgegeven minieme inkomsten. Inkomsten die maar een fractie uitmaken van de onkosten die verbonden zijn aan het verwerven van die luttele bedragen. Ik heb wat dat betreft een redelijk schoon geweten.
En toch heb ik deze week maar liefst € 60 wit gewassen. En dat geeft een heel schoon gevoel.
Gade vindt het nodig dat mijn broek in de was gaat. Ik ben daar wat onzorgvuldiger in, maar ik voeg mij graag naar Gades oordeel. Ik vind het allemaal prima en zij zegt dat ze mijn bretels heeft losgekoppeld en de broekzakken zorgvuldig geleegd heeft. De broek verdwijnt in de wasmachine en draait een keurig reinigingsprogramma. Als ik mij de volgende dag aankleedt voel ik werktuigelijk naar mijn achterzak. Een gebaar dat ik waarschijnlijk geregeld maak om te controleren  of ik mijn portemonnee niet verloren ben. Het is meer een tic, dan dat ik mij bewust ben van het feit dat ik dat doe. Mijn portemonnee is er altijd wel. Maar deze keer lijkt mijn hand in het luchtledige te grijpen. Niks geen portemonnee. En op dat moment is het mij al volledig duidelijk. Gade zegt al mijn broekzakken leeg gehaald te hebben. Een zak werd echter overgeslagen en zo heeft mijn beurs een witwasbeurt gehad.  Drie briefjes van twintig zien er stralend uit, net zoals mijn pinpas, museumkaart en ID-kaart. Ook de beurs zelf, van goede Italiaanse makelij blijkt, na een dagje op de verwarming gelegen te hebben, niets geleden te hebben. Alles keurig wit gewassen. Mooi zo.