Wintertijd

De klokken zijn verzet. Als laatste de klok die in de keuken hangt. Boven de deur. Ik moet er een stoel bij pakken om hem van de muur te halen en hem van half twaalf op half elf te zetten. Er was een tijd dat ik op mijn tenen staand er zonder stoel bij kon. Nu scheiden mij verschillende centimeters van de klok, zelfs als ik mij maximaal uitrek. Ik wijs Gade er op, dat ik er niet meer bij kan. “Och, jongen, dat kun je al drie jaar niet meer en je hebt er ook al drie keer over geschreven in je blog, dus dit jaar maar niet meer doen!” Ik weet niet zeker of dat klopt, maar als ik het archief raadpleeg blijkt ze gelijk te hebben. Gedeeltelijk althans. Ik schreef er niet drie keer over, maar slechts twee keer. 28 oktober 2012 en 31 oktober 2010 schreef ik ook over het verzetten van de klokken en het inkorten van mijn lijf. Ik ga in herhaling vervallen. Nu zijn er bepaalde onderwerpen die recht hebben op geregelde aandacht. Wintertijd is er zo eentje. Het zet je aan het denken.
Ik zelf bevind mij ook in de wintertijd van mijn bestaan. Dat is zo. Dit jaar illustreert het weer die overgang ook nog eens. Het is volop herfst. Gisteren, het was nog zomertijd, fietste ik  zonder jas naar de stad. Vandaag zwiept de wind de niet geplukte trossen van de druivenstruik en wordt het de merels wel heel erg gemakkelijk gemaakt hun portie vitamine op te doen.
Het extra uur dat ons cadeau werd gedaan hebben we goed besteed door lang te blijven liggen en te genieten van de zondagse ochtendwarmte van het bed. En toen we om 11.00 uur opstonden was het toch nog maar pas 10.00 uur. We kregen een uur meer, maar merkten het niet. De dag werd een uur langer. Maar dat werd mooi gecompenseerd door de constatering dat ik weer iets korter was geworden. Zo blijft alles mooi in evenwicht.