Wintergasten

De Koffieclub, dat ooit zo toevallige samenraapsel, vrienden inmiddels,  dat elkaar zo goed als wekelijks treft, heeft geen agenda nodig. Nu, na al die jaren, de meningen daarover verschillen en variëren van 10 tot 15 jaar, komen de gesprekken als van zelf op gang. Dat deden ze eigenlijk al die jaren al.
Wij, Henk, Ora, Joost, Maria, Vincent, Anna, Jeroen, Eva, Gade en ik weten wat we aan elkaar hebben. De afspraak om samen oudjaarsavond te vieren is zo gemaakt. En er ontstaat het idee om, naast de gebruikelijk mooie maaltijd die zo’n bijeenkomst eigen is, in afwachting van het nieuwe jaar onze gezamenlijke ideale tv-avond samen te stellen. Ieder van ons zal een bijdrage van 10 minuten, iets meer of minder mag, leveren van beelden die voor  hem of haar bijzondere betekenis hebben en daar een toelichting, verklaring misschien bij te geven. Model Zomergasten, waarbij wij onze eigen presentator en gast zijn. Zomergasten op de laatste dag van het jaar, wintergasten dus. De laptop is aangesloten op de beamer, het scherm uitgerold en maaltijd en fragmenten wisselen elkaar af. Het wordt een avond vol verrassingen. Een mêlee van beelden, korte stukjes, illustraties van betogen en overtuigingen, getuigenissen en sketches, wijsheid en schoonheid, van oh ja tot ach nee. Wie wij aan elkaar laten zien? Golda Meir, de Beatles, Koot & Bie, dappere Dodo, Dostojewski, Leonard Cohen, Dorus, Pina Baush om er maar een paar te noemen. Ee gezelschap even veelkleurig als de Koffieclub zelf .Een staalkaart van  wat ons bezighoudt, inspireert, bemoedigt.
Tot kort voor twaalven  zijn we zo samen bezig. Juist op tijd voor het ontkurken van de champagne. We tellen af. Van 10, 9, 8 tot 2020. Het nieuwe jaar is begonnen. We toosten met en op elkaar. Stellen vast dat het ondanks alles toch weer een mooi jaar is geweest, geweldig afgesloten met deze bijzondere avond.
Voorzichtig rijden we door een bijna onzichtbare wereld naar huis. Wintergasten in een donkere wereld met ongeziene grenzen.