Wind

Vandaag wil ik schrijven over wind, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik weet wel waarom ik wil schrijven over wind. Gisteren trouwde ik een bruidspaar. Buiten. Het was plezierig weer waarin de wind bezig was de warmte naar hier te blazen. Opwaaiende bruidsjurken weer. De wind noopte er toe om de tekst van mijn toespraak met wasknijpers aan de lezenaar vast te zetten. Had ik dat niet gedaan dan waren mijn woorden vervlogen met de wind. De officiële trouwakte werd met een tegel op zijn plaats gehouden. Menig kapsel verwoei in de wind en ook was er mijn eigen coiffure geen kammen aan.
De wind kwam met vlagen, warme vlagen. Je hoorde hem niet aankomen. Soms hingen de bladeren stil, dan weer ruisten ze. Maar de wind zelf hoorde je niet. Geen bulderende storm, meer een stevige lentebries. Het was of ik daar in die bruidstuin onder een winddouche stond. Een douche die schoon blies, helder maakte en aan de viering een warm cachet gaf.
Daarom wil ik over wind schrijven. Maar waar begin je? Waar is de wind als ze niet waait? Er schieten mij wat flarden van liedjes te binnen. Kinderliedjes:  “Waaie, waaie, windje, buiten loopt een kindje.” Herman van Veen: “De wind, de wind die fluistert en belooft als je goed luistert dat er vrede komt.” Eerder nog Leonard Cohen: “Oh, the wind, the wind is blowing,  through the graves the wind is blowing, freedom soon will come.” En van heel vroeger Charles Aznavour: “En passant mon bras autour de ton épaule et si malgré mon bras, la brise travaille, a bien jouer son rôle, tu prendras mon chandail.” Allemaal woorden over de wind. Maar de wind in woorden vangen? Kan dat? Beschrijven wat je niet ziet.
Ik sluit mijn trouwceremonies vaak af met een gedicht van Roland Holst. Zo ook weer deze keer. Op de fiets naar huis bedacht ik met spijt dat ik nu beter had kunnen kiezen voor zijn Zwerversliefde. “Veel liefde ging verloren in de wind en wat de wind wil zullen wij nooit weten; en daarom -voor we elkander weer vergeten- laten we zacht zijn voor elkander, kind.”