Wijktheater

Zondagochtend 11.00 uur is nauwelijks een geschikte tijd om theater te gaan bekijken. Op deze onchristelijke tijd, alhoewel dat feitelijk een foute uitdrukking is, want hoeveel kerkdiensten zijn er nu niet aan de gang, moet ik in Hatert zijn. Hatert is een wijk die deels tot achterstandswijk is verklaard. Ik heb daar zelf van 1975-1993 gewoond, maar geloof niet dat het een met het ander te maken heeft. Ik moet in  het Wijkcentrum zijn. Daar vindt de opvoering plaats van “Een goed en gelukkig gezin”. Een project van het Nijmeegse Wijktheater. Ik zit in het stichtingsbestuur van die club. Kan het niet maken die voorstelling niet te zien en wil die ook graag zien. De afgelopen tijd heb ik het een en ander gehoord over het ontstaansproces van deze voorstelling. De leiding van het Wijktheater heeft in de wijk Hatert vrijwilligers geworven om zo samen tot een productie te komen. Op basis van eigen ervaringen van de groep spelers en muzikanten is door middel van improvisaties het thema komen bovendrijven. De begeleidsters hebben me verteld over de betrokkenheid van de vrijwilligers, maar ook over de soms moeizame voortgang als er iemand afhaakte of vergat te komen. Ik was bang dat het zou blijven steken in een goedbedoelde poging om met volslagen amateurs tenenkrommend theater te maken. Maar ik word meer dan aangenaam verrast. In een klein uur zie ik een stuk waarin de spelers binnen hun mogelijkheden het beste van zich zelf geven. Het wordt een aangename mix van toneel, muziek, zang. In een simpele, maar effectieve vormgeving valt er het nodige te lachen, maar ook word ik, onverwacht, geraakt en geroerd door het spel, de tekst en de indringende wijze waarop die gebracht wordt. Hier zie je mensen die hun mogelijkheden aan het vergroten zijn die, die meer kunnen dan ooit zelf verwacht. Natuurlijk ligt niet op alle spelers een Theo d’Or te wachten, maar er zitten ook wat natuurtalenten bij, die mij in de waarde van dit soort participerend theater laten geloven. Bestuurslid zijn is soms leuker dan gedacht.