Wesp

Het is een mooie zomerse dag in september. Een dag die uitnodigt om in een koesterend zonnetje tegen een schutting in de tuin te zitten. Het is een idyllisch plaatje,  een parafrase op een kinderliedje van vroeger. De tuin ligt er weelderig bij. Veel groen, met daarin  kleurrijke vlekken van de laatste bloeiende planten. De kat soezelt naast haar op het tuinbankje. Een enkele vlinder fladdert van bloempje naar bloempje en deelt de nectar met bedrijvige bijen, die in hun dansen aan elkaar duidelijk maken waar nog meer lekkers te halen is.  Boven de vijver vinden libellen een rustplaats op een overhangende stengel.Er is niets wat dit beeld kan verstoren.
Gade komt naar binnen. “Ik ben door een wesp gestoken.” Wespen,die huizen ook in onze achtertuin, maar ze passen maar moeilijk in het beeld dat ik graag aan onze tuin verbindt. Ik houd niet van wespen. Ze zullen vast ergens nuttig voor zijn, maar ik vind het hinderlijke creaturen met te agressieve kleuren. Als er wespen in de tuin zitten ben ik niet meer op mijn gemak. Ze komen me te dicht bij op zoek naar voedsel wat ze ook denken te vinden in het lege glas op het tuintafeltje.
Gade is in haar vinger gestoken terwijl rustig zat te lezen. Het ondier landde op haar vinger en kwam klem te zitten. Verdedigde zich tegen een aanval die niet zo bedoeld was. De steekplaats wordt gekoeld, de hand zet op, voor de zekerheid wordt een ring afgedaan en een uienring wordt tegen het wondje gehouden. Oud huismiddeltje dat enig soelaas biedt. Met wat ijsblokjes wordt de dikker wordende hand gekoeld. Kijk op Internet nog wat na over wespensteken en herinner mij die ene keer dat ik jaren geleden door een wesp in mijn hals werd gestoken.
De tuin, die oase van rust en kleur oogt opeens toch wat minder vriendelijk.