Weski

Nee, van mij geen commentaar op het wel en wee van de gerenommeerde advocaat Mr. I. Weski. Zij zal haar zaakjes meer dan goed op orde hebben, zij is niet voor niets een grote naam in het mij verder onbekende advocatenwereldje en behandelt in het oog lopende en geruchtmakende zaken. Afgelopen zondagavond was zij zomergast in het VPRO-praatprogramma van Janine Abbring. Ik moet bekennen  dat ik het nauwelijks meer opbreng om dat hele programma uit te zitten. Dat lukte mij ook afgelopen zondag niet. Ik zapte er wat langs, bleef soms even hangen, maar besloot uiteindelijk toch mijn kijkheil elders te zoeken. Ik kreeg zelfs spijt dat ik die avond niet gebruikt had om verder te lezen in Pieter Waterdrinkers  ‘De Rat van Amsterdam’.
Vanmiddag bekeek ik de 20 minuten durende samenvatting van het interview.
Ik was getuige van het twistgesprek tussen Weski en Abbring. De laatste probeerde iets dichter bij de mens Weski te komen die echter alle persoonlijke deuren recht in Abbrings gezicht dicht smeet met de mededeling dat zij het over dat soort privézaken niet wilde hebben. En ook al beweerde Abbring dat zij niet uit was op een RTL-Boulevardachtige bekentenis, voor Weski was zelfs de titel van het kinderboek waar zij haar kleinkinderen uit voor las iets waar over zij geen mededelingen wilde of kon doen. Dat waren zaken die buiten de orde van haar zelf gekozen slavenbestaan vielen. Het privédomein bleef voor Abbring, hoe zij er ook op aandrong, een gesloten boek, naar de inhoud daarvan kon alleen maar gegist worden. Het hechten aan het recht op zwijgen hoorde ik zelden harder klinken.
Natuurlijk mag iedereen altijd en overal zelf weten wat,  hoe en hoeveel hij of zij van hem/haarzelf wil laten zien. Maar als je voor jezelf besloten hebt alles wat ook maar een beetje meer privé lijkt te worden afkapt, waarom zeg je dan toch ja op de vraag deel te nemen aan een drie uur durend programma als Zomergasten waarvan je weet dat je ook uitgenodigd bent om wie je bent en niet alleen om wat je bent? En als je koketteert  met een familieband met een wereldberoemd beeldhouwer dan mag je toch verwachten daar meer over te horen dan de mededeling dat daar niets over gezegd gaat worden. Had zij af en toe niet in de derde persoon enkelvoud gesproken, maar in de eerste persoon dan hadden haar woorden zoveel meer kleur en waarde gekregen.