Werkelijkheid

Er hoeft in een mensenleven maar weinig te gebeuren en het lijkt of je in een andere werkelijkheid terecht komt. Er is zo goed als niets gebeurt, maar toch lijkt de kleur van het licht, de snelheid waarmee de aarde draait, de zin van het bestaan en de weg naar het einde anders dan een dag geleden. Wat er precies is veranderd? Eigenlijk niets. Het ziet er nog allemaal het zelfde uit, het licht,de aarde, het bestaan, het einde. Maar mijn kijk er op is wel degelijk veranderd, van de ene dag op de andere. Iemand heeft met de panelen van het bestaan geschoven, de lampen verhangen, het geluid verdraaid. Ik had het eerst nog niet in de gaten, maar langzaamaan dringt het besef door dat dat wat op het oog het zelfde lijkt in ander perspectief is komen te staan. Zo maar op een donderdagnamiddag is de eeuwigheid een beetje dichterbij gekomen. De maatschappelijk werkster van het ziekenhuis kwam op huisbezoek om Gade en mij voor te lichten over een mogelijk verder verloop van mijn contacten met de behandelaar van een van mijn kwalen. Zij laat wat foldermateriaal achter en daar lees ik dat het best zo kan zijn dat een aantal behandelmethoden gezien de rest van mijn conditie niet mogelijk is. Wat dan rest is een conservatieve aanpak.
Ik ben zo goed als mijn hele leven dagelijks bezig geweest met de dood. En nog steeds kan ik mij niet voorstellen dat andere mensen dat niet zijn. Nee, ik ben niet bang om dood te gaan. Wel hoop ik dat als het zover is de dood mild voor mij zal zijn en er iemand is die bij het overschrijden van de definitieve drempel mijn hand te zijner tijd zal willen vast houden. Dat vind ik een prettig idee.
Ik moest dit allemaal nog even van mij afschrijven. Het moet een plaatsje krijgen in het nieuwe perspectief van wat nu mijn werkelijkheid zal worden. Een werkelijkheid die net zoveel tegen de eeuwigheid leunt als tegen een onuitputtelijk arsenaal van herinneringen, van mooie herinneringen. Dat is ook een feest, een feest met tranen, tranen van verdriet en verlangen.