Wereldje

Ik kijk naar het achtuurjournaal. Op de bank, met Gade naast me zoals we samen graag naar tv kijken. Samen op de bank, dicht bij elkaar. Ons eigen kleine intieme wereldje, het wereldje waar wij de enige bewoners zijn. Het is vreemd, ik zie wat er in de grote wereld gebeurt. Commentaar op de ontwikkelingen, herhaalde vragen van mensen op zoek naar niet te geven zekerheid. De ene deskundige mening buitelt over de andere heen. Lockdown, afvlakken van de curve, sociaal isolement, thuisonderwijs. Het zijn hoofdstukken in het boek dat in de grote wereld wordt geschreven. Als ik dat allemaal op het scherm voorbij zie rollen is het of ik naar een film kijk. Een film waar ik veel van herken maar waarbij het ook lijkt of het daar ver weg is, niet hier dicht bij in de veilige beschutting van de bank voor de tv.
Soms steek ik mijn kop in het zand. Kijk niet naar Nieuwsuur of Jinek. We zetten een whodunit op, even weg van mondkapjes, ic’s en één bezoeker per patiënt en minstens 20 seconden handen wassen.
De overburen hebben gevraagd of ze nog boodschappen voor ons kunnen doen. Het meeste heeft Gade voor een paar dagen in huis gehaald. Ja, ook een pak toiletpapier en vreten voor de kat. Alleen de kaas is bijna op en er is geen alcoholvrij bier meer in huis. Dat brengen de overbuurvrouwen mee. Ze bellen aan en zetten het blok kaas en sixpack Bavaria 0.0 op de deurmat. En met ruim twee meter afstand van elkaar praten we wat. Normaal begroeten we elkaar met een knuffel, een zoen. Nu staan we wat onwezenlijk naar elkaar te zwaaien, vouwen onze handen voor onze borst en nijgen onbeholpen ons hoofd in een bewegingstaal die nog niet helemaal de onze is.
Als de buurvrouwen weg zijn pakken we de kaas en het bier en zetten het in de koelkast. Gade en ik wassen onze handen. Voorde zekerheid. Gade vindt dat ik de kantjes er afloop. Ik tel wassend nog een keer langzaam tot 20. “Schoon?” vraag ik. “Schoon”,  zegt  Gade.