Wereldje

Mijn dinsdagse zanggroepje is fiks van samenstelling veranderd. De heel goede zangers zijn doorgestroomd naar een niveau hoger. Ik ben op het zelfde, vooral op plezier gerichte niveau gebleven. Zingen heeft veel te maken met toonvastheid en ach, je kunt niet alles hebben.
We zijn nu een maandje met elkaar in de nieuwe samenstelling doende. Ik vind het altijd mooi om te zien hoe zo’n groepje zich ontwikkelt. Van beleefde knikjes naar korte gesprekjes. Namen worden genoemd en weer vergeten. Langzaam komt er wat meer vrijheid en wordt er ontspannen gezongen. Met van tijd tot tijd en dat steeds vaker een lach. Soms omdat het faliekant mis gaat, maar even vaak omdat het goed lijkt te klinken.
Na het zingen drinken we met een aantal mensen nog een cappuccino. Sommigen wagen zich aan een glas rode wijn. Natuurlijk hebben we het over ons zingen. Over Annie M.G. Schmidt, waarvan we een liedje zongen,  over nachtegalen die Haydn ons aanreikte en een beetje over waar we zelf mee bezig zijn, wat ons bezighoudt. Verkennende gesprekjes van mensen die elkaar toevallig door het zingen in deze lesgroep zijn tegen gekomen. En verder niets met elkaar gemeen hebben dan dat wekelijkse uurtje zang.
Al babbelend wordt duidelijk dat mijn buurvrouw arts is. Als ik haar vraag waar, dan noemt zij de wijk waar ik ooit woonde. Ik noem de naam van mijn huisarts, die ik ondanks mijn verhuizing twintig jaar geleden daar heb aangehouden. Blijkt ze in zijn praktijk te werken. Het had zo maar kunnen gebeuren dat ik voor een consult bij haar te rade was gegaan. Voor de toekomst is dat niet uit te sluiten. En natuurlijk hebben we het dan over hoe klein de wereld wel is en wat dat nu toch toevallig is.
Ik zie haar volgende week weer, als ik ga zingen. Ik hoop van ganser harte dat het niet eerder is, want dan zal dat zijn in haar hoedanigheid als mijn huisarts. Liever voorlopig nog maar niet. Laten we het maar bij samen zingen houden. Wel zo vrolijk.