Werelden

In de krant lees ik het verder voor mij onbegrijpelijke bericht dat er mogelijk een spiegelbeeldig heelal bestaat. Al die berichten over een uitdijend heelal, zwarte gaten en erger nog zware materie gaan ook bij mij maar het begin van begrip te boven. Ik geloof het allemaal wel. Ik zag er deze week ook DWDD aandacht aan besteden en hoorde de presentator de vraag stellen wat er was die laatste seconde voor de ‘big bang’. Wat was er??? De twee deskundigen keken elkaar aan en bleven oorverdovend stil. Misschien is dat ook wel het enige juiste en mogelijke antwoord: stilte.
Mogelijk, zo begrijp ik ook (maar misschien heb ik het wel helemaal mis) zijn er een ontelbaar aantal heelallen. Heelal, een woord dat eigenlijk geen meervoud verdraagt. Want al er meer zouden zijn  verliest het meervoud iets van zijn heelheid, van zijn alomvattendheid. Meer heelallen kan eigenlijk niet. Dan zou je eigenlijk moeten spreken van een deelal. Daar kunnen er wel meer van zijn zijn en al die deelallen die vormen dan samen het enige en zich oneindig uitstrekkende heelal.
Ik kom hier op omdat ik vandaag beleef dat er in mijn heelal wel degelijk sprake is van heel verschillende werelden, misschien wel deelallen. Parallelle werelden die ogenschijnlijk niets met elkaar van doen hebben, anders dan dat ik mij in al die werelden op mijn plaats weet.
Vandaag heb ik weer een van die werelden verkend. Ik liet de wereld van huis achter mij en ging naar de wereld van stad. Daar was ik een aantal weken niet geweest. En ik merkte dat die wereld ook zonder mij heeft doorgedraaid, zoals nu ook vast en zeker de wereld ziekenhuis en al die ander werelden waarin ik van tijd tot tijd verkeer, door blijven draaien. In hun eigen ritme, met hun eigen snelheid. Werelden waar ik naar believen in en uit stap, mijn rol vervul en van geniet. Soms in een gemakkelijke bijrol, maar steeds minder voor even in een dragende rol. Misschien word ik wel steeds meer toeschouwer. Een rol die mij steeds meer op het lijf geschreven lijkt.