Wereldbeeld

Acht mannen. Acht mannen die allemaal iets aan hun hart hebben gehad. Acht mannen die nu in een revalidatieprogramma zitten. Acht mannen, twee keer per week fitness op maat. Acht mannen die maar net in een veel te klein kleedkamertje passen. Zij kleden zich om in een outfit die doet vermoeden dat zij serieus aan het werk gaan. Bij de meeste van de acht mannen zien de gymschoenen, sportschoenen heet dat tegenwoordig, er verdacht nieuw en nog weinig gebruikt uit. Net als die van mij. Onder leiding van twee fysiotherapeuten fietsen we op de hometrainer en gaan we op gepaste manier om met de andere apparaten. Trekken en duwen met armen en benen. De meeste mannen praten veel met elkaar. Ik hoor hun hele wel en wee, over hun stokkende liefdesleven, de voordelen van een elektrische fiets en de resterende pompfunctie van hun hart.Ik luister en werk zo goed als zwijgend mijn programma af. Hun besognes boeien me maar matig.  In mijn hoofd ben ik met heel andere dingen bezig. Bovendien moet ik tellen.De ene oefening moet je drie maal vijftien keer doen, een andere tien keer. Tellen en praten kan ik niet combineren. Na een uurtje zijn we klaar en dan is er koffie en moeten we goed uitrusten. Zegt de fysiotherapeuten die ook nog vraagt of het ging. Ja, het ging.
Ook zonder aan de apparaten te hangen praten heel wat mannen ongestoord door. De verkiezingen zijn geweest. Bijna alle mannen zijn het van harte met elkaar eens: Die daar in Brussel zijn allemaal graaiers. Even een handtekening zetten, daggeld innen en weg wezen. En het blijft allemaal het zelfde. Een van de mannen citeert die in dit soort gesprekken onontkoombare regel over glas, plas en alles bleef zoals het was. Zakkenvullers zijn het, stuk voor stuk.
De acht mannen zijn mannen die allemaal iets aan hun hart hebben gehad. Een hart, dat hebben ze, zij het soms wat gehavend, allemaal. Maar ze spreken vooral vanuit de onderbuik. Ongearticuleerd en zonder warmte. En ik, ik blijf stil, heel stil. Mijn wereld ziet er niet zo simpel uit.