Wensballon

Nee, aan vuurwerk doen we niet. Hoeven we ook niet te doen. De directie van het park waar ons huisje in staat heeft voor professioneel vuurwerk gezorgd. Het povere vuurwerk dat uit de schaars bewoonde huisjes komt, steekt daar maar armoedig bij af. De hemel kleurt in meer dan vijftig tinten sprankelende rood, geel en groen. Duizend regenbogen tegelijk. Voor wie het wil zien een getuigenis tegen onderdrukking en repressie. Vooruit op zo’n eerste dag van het nieuwe jaar mogen zulke goedkope en op niets berustende beschouwingen.
Om 00.00 uur gaan we naar buiten. We hebben eerst getoost op elkaar en op het nieuwe jaar. Zongen met Lee Towers mee dat we never alone walkte. Ik zoende Gade en vroeg me af of ik er volgend oudjaar ook nog zou zijn. Ik ben een emo-kikker met tranen in mijn ogen. Ik heb genipt aan mijn glaasje champane en daarmee al weer mijn hele alcoholconsumptie voor het komende jaar gehad. We zien er feestelijk uit. Een van ons zorgde voor lichtgevende bandjes rond de polsen of in het haar. We steken de super-size sterretjes aan die een ander had meegebracht. Dan is het tijd voor de wensballon. Omzichtig wordt hij uitgepakt, aangestoken. Dan begint het ook te regenen, niet hard, maar er vallen gestaag wat druppels. Het nieuwe jaar wordt ingezegend. Voor onze wensballon zijn het fnuikende omstandigheden. Net op het moment dat hij dreigt op te stijgen, slaat een koude windvlaag de warme lucht uit de ballon. De vlam, die voor de stijgkracht moet zorgen, blakert een gaatje in de ballon. Het begint harder te waaien. De ballon laat zich niet meer met warme lucht vullen. Onze wensen vervliegen en gaan in ieder geval niet met de ballon de lucht in. Die eindigt in de buitenhaard.
Het is ver in de ochtend, het nieuwjaarsconcert uit Wenen is al begonnen. Ik vis de trieste resten van de ballon uit de haard en breng ze naar een vuilnisbak. Een roemloos einde voor een wensballon. En onze wensen, die zullen we dit jaar op eigen kracht waar moeten maken. Over een jaar zullen we weten of dat gelukt is.