Wennen

Zo’n half jaar moeten we nu in het nieuwe normaal leven. Een normaal dat zich op anderhalve mater afstand van mij bevindt. Het is ook een normaal dat in heel veel gevallen niets heeft van het oude nog steeds herinnerde normaal, een normaal dat veel dichter bij mij stond. Dat oude normaal was het normaal van een hand op je schouder, een omhelzing, dicht bij elkaar aanschuiven. Het normaal waar elkaar aanraken, warm begroeten geen activiteit was die je een aantekening op je strafblad kon opleveren.Waar het tonen van genegenheid dodelijk leek te zijn. Ja, we zouden er samen wel van afkomen, maar samen betekende niet te dicht bij. Wel een heel pover samen.
Ik keek naar Nederland-Polen (1-0) samen met een vriendin op de bank. Zij in de ene hoek, ik in de andere, een krappe anderhalve meter van elkaar. Meer een bewijs van onze goede wil om afstand te houden dan een stipt volgen van de richtlijnen. De tribunes zijn angstwekkend leeg, als of er al een neutronenbom is gevallen die al het leven heeft weggevaagd. Rijen lege stoeltjes. “Denkend aan Holland zie ik lege tribunes onbenut in stadions staan, rijen supporters zwijgend, verboden naar binnen te gaan.” Het Wilhelmus, vaak zo’n emotievol moment als het door duizenden meegezongen wordt, klinkt armetierig uit de kelen van de op anderhalve meter van elkaar staande spelers voor de wedstrijd begint. Hun stem wordt door de tegenstander niet gevreesd, noch gehoord. Als Nederland scoort juichen we nauwelijks. Ook het stadion blijft stil. Dat is het nieuwe normaal, vreugde gesmoord. Wen er maar aan.
Onze koffieclub is op zoek naar een nieuwe stek, maar waar mag je nog bij elkaar komen? Er moet ruimte zijn, maar die is er niet. Aan een tafel voor tien is maar plaats voor vier. Tafels die ook nog ver van elkaar staan. Wat eens een knus koffiecafé was verwordt tot een holle ruimte waar het geratel van de koffiemolen en het gesis van het koffieapparaat klinkt als was je in een luidruchtige machinefabriek. Zo stil als het stadion, zoveel, te veel, herrie in het koffiecafé. Niet normaal.