Weledelzeergeleerd

Een nichtje was op bezoek. Het is niet zo maar een nichtje. Ik vraag me zelfs af of het nog wel een nichtje is. Het is de dochter van de broer van mijn ex-vrouw. Blijft zo iemand nog wel je nichtje, ook als je gescheiden bent? Je vrouw blijft immers ook niet je vrouw, maar om mijn nichtjes en neefjes die mij van ex-vrouwszijde zijn komen aanwaaien nu ex-nichtjes te noemen gaat me toch nog wat te ver. Mijn nichtje, laten we het daar dus maar op houden, was op bezoek. Het is niet zo maar een nichtje. Het is ook nog eens mijn petekind. Nu heb ik dat peetschap tot mijn schande zelden veel inhoud gegeven. Nadat ik haar 31 jaar geleden samen met Ex, haar peettante, ten doop heb gehouden is het gebleven met een paar keer een klein cadeautje sturen met een verjaardag en toen een lange periode van stilte. Eigenlijk was het een peetschap van niks. Goed, we werden facebookvriend van elkaar en zagen elkaar bij familiereünies en de verjaardag van mijn schoonmoeder, maar dat was het dan wel. Ik volgde haar vanuit de verte, totdat ze een paar maanden geleden contact met me opnam. Ze ging trouwen en of ik dat dan wilde doen. Dat is natuurlijk de kans om mij als peetoom volledig te rehabiliteren. En daarom was ze, samen met haar aanstaande op bezoek. Om een en ander voor te bereiden. Over een kleine twee weken is het zo ver. Dan zal ik hen in de echt verbinden. Bij het doorpraten komen we erop dat haar oma, mijn ex-schoonmoeder dus, 10 kleinkinderen had. Vier kleinzoons en zes kleindochters. Van die zes meisjes is het merendeel gepromoveerd, weledelzeergeleerd. Nu zegt dat op zich verder niks, niet over de familiebanden, niet over de houdbaarheid van relaties, maar ik blijf het opmerkelijk vinden. Zo’n cluster van  geleerdheid. Komt misschien omdat ik zelf geen academische titel heb. Je kunt niet alles hebben. Maar ik heb  wel vier voornamen. En heel knappe nichtjes en dito dochter.  Kan ook niet iedereen zeggen.