Wekkerradio

Onze wekkerradio deed het niet meer, althans voor de helft niet. Wekken deed die nog als de beste, dan ging ook keurig de radio aan, maar wilden we ’s avonds de radio aanzetten dan gaf het knopje on/off geen respons. We konden nog wel zien hoe laat het was, maar de radio deed alleen maar waar hij niet voor bedoeld was. Het apparaat zweeg in alle talen en wij konden niet meer inslapen met op de achtergrond de warme klanken van Reinhard May met ‘Was ich noch zu sagen hätte”. En, het zal wel toeval zijn, het leek  of op mijn radioloze dagen de dromen ook minder zoet waren.
Gade en ik op zoek naar een nieuwe wekkerradio, intussen het boze vermoede koesterend dat radiofabrikanten hun apparaten zo programmeren dat zij na verloop van tijd als vanzelf de pijp aan Maarten geven door knopjes niet meer te laten doen waar ze oorspronkelijk voor bedoeld zijn.
Wij gaan naar onze vaste witgoed- en audioleverancier en kopen daar een wekkerradio van een volslagen onbekend merk. Dat had ons natuurlijk al wat wantrouwig moeten maken en hadden we de mededeling van de verkoper dat het een prima radiootje was in de wind moeten slaan. Thuis gekomen de boel uitgepakt, keurig de handleiding gelezen, om op het juiste dag en uur ingesteld en de radio aangezet op NPO1, 98,9. Het radiootje produceerde een geruis dat qua sterkte omgekeerd evenredig was met zijn omvang en tussen het geruis door hoorden we vaag wat stemmen die inderdaad van NPO1 zouden kunnen zijn, als je heel goed luisterde. Maar wat je vooral hoorde was een voortdurend “Grrrrrrrr”. In welke richting we de antennedraad ook hielden, het bleef “Grrrrrrr”.
We hebben het radiootje weer netjes ingepakt en Gade heeft het geruid voor een dubbel zo duur exemplaar. Een DAB-wekkerradio met een concertzaalgeluid. Bij wijze van spreken uiteraard. Makkelijk te bedienen en we slapen weer gerust in met “Het oog op morgen.”
Benieuwd hoe ik ga dromen.