Weissensee

Het wordt opschieten als je alle delen van de serie ‘Weissensee’ nog zou willen bekijken. Aan het eind van de maand haalt Netflix deze Duitse serie uit het aanbod. Een paar dagen geleden hebben Gade en ik kennisgemaakt met de geschiedenis van de families Kupfer en Hausmann. Beide families wonen de DDR en met name de Kupfers hebben het ver geschopt in de hiërarchie van de socialistische heilstaat die heer 40e verjaardag viert. Het verhaal speelt aan het eind van de jaren 80 van de vorige eeuw. De DDR loopt op zijn laatste benen, veranderingen hangen in de lucht. Ik ga het verhaal hier niet vertellen. Bovendien is dat tamelijk ingewikkeld met nog al wat vertakkingen. Wat wel heel duidelijk wordt neergezet is de (on)macht om een systeem ideologisch zuiver te houden en dat persoonlijke belangen toch vaak botsen met de zuiverheid van de leer. Gade en ik zijn in de serie aanbeland op het moment dat de muur is gevallen, een beslissing waar de Kupfers direct bij zijn betrokken, maar zelfs door hen niet meer te keren is. De vader heeft de leugenachtigheid van het systeem door, twijfelt, de zoon lijkt nog in de oprechtheid van de ideologie te geloven, zichzelf een rad voor ogen draaiend en zelfs niet schroomt zijn eigen vrouw inzet voor in wat in zijn ogen de goede zaak lijkt te zijn.
De serie speelt in de tijd dat ik voor het eerst Rusland bezoek. Veel van wat ik in de serie zie en hoor doet mij aan mijn contacten daar. Perestrojka en glasnost lijken al weer lang vergeten toverwoorden uit die tijd te zijn. Ik spreek mensen die heilig geloven in wat zij betogen, waarvoor er geen problemen zijn en zonder blikken of blozen uitkramen dat de Partij alles ten goede zal laten keren. Tot op de dag van vandaag heb ik contact met oude vrienden die hun vraagtekens hebben bij het Rusland anno nu en niet meer naar het journaal van de staatstelevisie kijken, want [citaat] “dat is toch alleen maar ideologie”.
Waar dat op uitloopt laat ‘Weissensee’ zien. Dat is nog twee weken via Netflix te bekijken.