Weh

V en A hebben ook nog kaartjes kunnen krijgen. Wij hadden ze al een paar dage geleden besteld. Zij zijn op de bonnefooi gekomen en het is gelukt. Zo vlak voor de voorstelling worden de rolstoelplaatsen ook verkocht aan valide mensen. De stoelen worden niet gesloopt om plaats te bieden  aan rolstoelen. We drinken samen koffie voor het gaat beginnen. We maken ons klaar voor de reis naar de Hunsrück en in de tijd. Naar het midden van de 19e eeuw. V en A hebben Heimat 1 en 2 gezien. 3 wacht hen nog, maar ook zij zijn, net als Gade en ik, helemaal ‘in Heimat’.
De zaal is afgeladen vol. Uitverkocht. We maken ons op voor een tocht van bijna vier uur. Bijna een jaar geleden liepen we door het dorp waar Edgar Reitz zijn film opnam. In het openingsbeeld herken ik al de put die als rekwisiet achtergebleven was en er nu levensecht uitziet. Toen, bij mijn wandeling ook, maar ik kon hem met een hand optillen. Piepschuim. Maar de filmbeelden zijn sterker dan die herinnering. Ik zie een levensecht Schabbach, dat fictieve dorp, waar ik ruim honderd vijftig jaar later doorheen zal wandelen. Dan zal het weer Gehlweiler heten.
Reitz laat ons het verhaal van verlangen door rustige ogen zien. Reitz is een verteller die zijn tijd neemt. In zwart-wit schildert hij het veelkleurige verhaal van Johan Simon die naar Brazilië wil, maar blijft en van zijn broer Gustav die wil blijven en toch gaat. Heimweh en Fernweh. In het Nederlands hebben we voor dat laatste geen goed woord. Reislust zegt Google Translate. Maar het is veel meer ‘weh’ dan lust.  Reitz weet die pijn in beelden te vangen. Magistrale beelden, van het dorp Schabbach, van de velden er om heen, de Hunsrücker hoogvlakte en van de mensen die er wonen en lijden.
“Jammer dat het voorbij is” , zegt A bij de nazit. Ik weet niet wat het is,  of het nu ‘heimweh’ of ‘fernweh’  is dat ik naar Schabbach voel. Ik zou graag nog eens bij de familie Simon op bezoek gaan. Het Günderodehaus, waar ze nu wonen, is nog geen 300 kilometer ver…