Weg

Toen ik Gade vertelde dat ik mijn blog zou openen met de zin: “Zo dadelijk ga ik Gade wegbrengen” leek dat haar toe of ik haar voorgoed naar een inrichting of iets dergelijks zou brengen. Ik ga Gade niet helemaal wegbrengen, ik breng haar maar een eindje weg en zeker niet voor altijd. Ben je gek. Gade gaat vijf dagen mediteren op de Belgisch-Zeeuws Vlaamsche grens. Ik hou heel veel van haar en zou haar daar ook best naar toe willen brengen als er geen andere oplossingen zouden zijn. Het toeval wil ( ja, toeval bestaat wel degelijk) dat vrienden van vlakbij vandaag op familiebezoek gaan in de buurt van Cadzand. Dus ik breng Gade naar die vrienden, een dorpje verderop. Vandaar zal zij de verre reis naar het meditatiecentrum maken. Aanstaande zondag verwacht ik haar D.V.  weer terug. Het geluk wil dat ook ik een god in het diepst van mijn gedachten ben, dus met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk zal zij er over 5 nachten weer zijn. Ik volent het gewoon. Ze vertelt me dat ze al een teruglift heeft geregeld met iemand anders hier uit de buurt.
Ik zal nu vijf dagen lang onbestorven weduwnaar zijn. Ik heb daar de afgelopen dagen lekker over kunnen  simmen. Ik moet dan altijd oppassen dat dat gespeelde zielig doen van mij niet een te zware grondtoon van serieusheid krijgt. Ik kan een meester zijn in het mij in een bepaalde stemming manoeuvreren, terwijl ik als ik mijn agenda bekijk daar helemaal geen tijd of reden voor heb. De komende dagen zijn gevuld met concertbezoek, fitness, koffiedrinken,  vier huwelijken en vanaf vrijdag middag mijn jaarlijkse bijdrage aan het welslagen van de internationale Vierdaagse Afstandsmarsen die nu voor de 97e keer gehouden worden. Ze zijn al zo oud dat je ze ook gerust de Vierdaagsche Afstandsmarschen mag noemen. Voor mij wordt het de 14e keer dat ik meedoe als vrijwilliger.
Ik krijg nauwelijks tijd Gade te missen. De vijf dagen zullen omvliegen, maar ik zal ook blij zijn als het weer zondag is.