Weg

De koffers zijn gepakt. De golfstokken liggen al achter in de auto. In de loop van de dag zal onze vaste huisbewaarder, zoonlief,  zijn intrek in onze woning nemen voor de komende 17 dagen. Als gezelschap voor Thomas Oscar Maria, onze kat. Wij zijn even weg. Gade met vakantie en ik ga met haar mee. Want als je met pensioen bent heb je geen vakantie . Ik ben dus gewoon weg.
We gaan op weg naar Frankrijk. De Dordogne om precies te zijn, waar we een huisje hebben gehuurd. Twee dagen willen we er over doen. Na Parijs op zoek naar een hotel, zo in de buurt van Orléans. Weer Frans praten. De Tomtom is ook al geprogrammeerd. Bestemming Montaut. Eerst even bij mijn nicht en haar vrouw langs. Meer dan een jaar geleden waren we er ook. In hun prachtige woonstee, boven op een heuvel. Je woont tenslotte niet voor niets in Montaut. Op verzoek van de nichtjes hebben we houdbare slagroom bij ons. Blijkt in Frankrijk niet te krijgen of niet stijf te kloppen. Je kunt ook niet alles hebben. En een leven als god in Frankrijk en goed geklopte slagroom. Toch blij dat wij nog iets aan de completering van hun geluk kunnen bijdragen.
Natuurlijk zal ik niet helemaal weg zijn. Ik weet niet of in ons vakantiehuis er een Internetverbinding is, maar in een belendend dorp is er vast wel een café met een Wi-Fi-mogelijkheid. De geijkte regelmaat van elke dag een stukje kan ik niet beloven. Als dat niet lukt heb ik zelf ook een beetje vakantie. Alhoewel ik het schrijven van een dagelijks stukje niet als een last, laat staan als werk beschouw. Integendeel. Het geeft structuur aan mijn bestaan. Het daagt me uit.
Gisteravond nog even naar de laatste wedstrijd van het seizoen van mijn eigen N.E.C.(1-1) geweest. Daarna  goede nacht gemaakt om vandaag ruim 500 kilometer weg te kunnen zijn.