Weemoed

Bij ons op het toilet hangen twee kalenders. De ene is een verjaardagskalender getooid met de verjaardagen van vrienden, familie, een enkele bekenden. Sommige al weer lang vergeten namen, vrienden voor een ogenblik die in een overmoedige bui op de kalender kwamen in de veronderstelling dat je ze nooit zou vergeten. De werkelijkheid was anders. Ze bleven nauwelijks in de herinnering, maar wel op de kalender. Namen doorstrepen op een verjaardagskalender doe je niet, maar een nieuwe kalender zullen ze niet halen. Op de verjaardagskalender staan ook namen met een kruisje erachter: †. Overleden. Hun namen prijken ook op de tweede kalender. Het is een kalender waarop de namen van vrienden, familie, een enkele bekende staan bij de datum van hun overlijden. Het is kalender die wij ooit kochten en door de uitgever al getooid was met de namen van schrijvers en dichters en als illustratie foto’s van hun graven. Dat hebben wij aangevuld met de namen van de mensen die ons ontvielen. Met excuses voor het cliché.
De meeste sterfdata vergeet je. Zelfs die van  mijn vader, broers en zussen. En die van mijn moeder weet ik alleen omdat dat op 30 april was, toen nog Koninginnedag en wij wisten dat die dag alle vlaggen eigenlijk voor mijn moeder uithingen.
Gisteren was het de sterfdag van een zeer toegenegen vriend. Nu 7 jaar geleden. Elk jaar nadien organiseert zijn weduwe en bijeenkomst voor hun kinderen en kleinkinderen en wat intieme familie en vrienden.Wij mogen daarbij horen. We spreken af bij zijn graf. Er worden bloemen gelegd en stil gestaan. Hij is nog heel erg aanwezig. Maar het verdriet heeft na al die jaren plaats gemaakt voor weemoed. Herinneringen die niet meer schrijnen. Na het bezoek aan het kerkhof is er de uitgebreide lunch. Elk jaar. Het woord traditie valt. Een warme traditie waar niet alleen gesproken wordt over dode, maar net zo goed over het kleinkind dat voor een jaar naar het buitenland vertrekt. Zo vieren we zijn sterfdag, een dag op mijn bijzondere verjaardagskalender en gedenken hem, een tikje weemoedig.