Weemoed

Ik heb gisteren weer eens afscheid genomen. Van mijn zangclubje. Het laatste halfjaar met veel plezier met elkaar gezongen. En nu was er dan de presentatie. We zongen op ons best. In ieder geval met heel veel plezier en geconcentreerd. Gefocust, zou de zangjuf na afloop zeggen. Ik zal in de toekomst weinig groepsleden terugzien. Hooguit bij toeval. Ieder gaat op zanggebied zijn eigen weg, maar het groepje houdt op te bestaan. Dat stemt mij wat weemoedig. Het was een plezierig groepje met steeds meer betrokkenheid. Van een verzameling werd het elke dinsdagavond steeds meer een groep. Maar dat soort dingen gaan voorbij, gaan over, worden herinnering. Vage afspraken van elkaar weer te zien en weten dat alleen het lot dat zal bepalen. Wat een grote woorden voor zoiets voorbijgaands. Maar weemoed brengt dat soort woorden met zich mee.
Onder de douche vanochtend zing ik “Dona nobis pacem”. Stond gisteren ook op het repertoire. Met voor mij zelfs drie maten solo. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Gade vraagt zich af waar zij het van kent. Ik opper het Strijps Meisjeskoor, waar zij ooit in zat. Zij schudt het hoofd. Dan weet ze het weer. De Pax Christi Voettochten. Uit de tijd dat de kerken nog net een beetje vol zaten. Eindexamenkandidaten liepen in drie dagen vanuit verschillende Brabantse plaatsen naar ‘s-Hertogenbosch in kleine groepjes. Kapittels. Zingend, pratend, biddend. De wereld lag nog aan onze voeten. De verbeelding leek aan de macht. Maar de kerk ging uit. Er bleef een leeg gebouw achter. En in dat lege gebouw galmde het ‘Dona nobis pacem’ nog na. En ook het lied van de Pax Christi Voettochten. “Tout au long des longues, longues plaines, peuple immense avance lentement, chants de joie et chants et chants de peine, peuple immense va chantant.” Maar het ‘peuple’ is niet meer zo ‘immense’ en zingen doet het nauwelijks meer, hooguit ‘de peine’.  Welk een weemoed. Weemoed, zacht-treurige stemming van het gemoed. Zegt Van Dale. Klopt.