Weduwnaar

Hoe ik dood zou willen gaan? Ik heb het niet voor het zeggen, niemand heeft het voor het zeggen. Al is dat natuurlijk ook weer niet helemaal waar, zoals bijna niets  helemaal waar is, behalve dan dat als je ooit geboren bent je ook dood zult gaan. Maar daar hebben de meeste mensen het liever niet over. Ik wel. Er gaat geen dag voorbij of ik denk er even over. Vaak met een aanleiding, een sterfgeval in de buurt, maar even vaak flitst het door mij heen. Zo vaak dat ik mij niet kan voorstellen dat er mensen zijn die zeggen  er nooit over na te denken. Wat zal het dan schrikken worden als het eenmaal zover is.
Laat duidelijk zijn, ik zit niet op de dood te wachten. Maar als het zover is dan hoop ik dat ik hem rustig volgen kan en dat hij mild zal zijn, heel mild, zoals de tijd daarna, dat geloof ik oprecht, mild zal zijn. Of er nu niets of iets is. Voorbij zijn de grote en kleine aardse zorgen. En hemelse zorgen zijn een contradictie. En de hel? Dat is toch de ander, die we dan niet meer kennen.
Dit overdenk ik allemaal nog steeds als een gevolg van de uitvaart die ik onlangs meemaakte van iemand die heel onverwacht stierf. Ik probeer te bedenken wat dat voor mij zou betekenen als mijn lief mij zo maar opeens , van de ene minuut op de andere alleen zou laten. Heel alleen, niet weg om een boodschap te doen of een cursus buiten de deur te volgen. Maar absoluut weg. Wegger kan niet, het wegste weg. Een terugkomloos weg. Ik kan het niet bedenken, ik als nabestaande. Ik kan mij die leegte niet voorstellen. Omdat die onvoorstelbaar is. Pas als het echt zo is zal ik voelen wat het betekent. Weduwnaar. Inderdaad heel naar. Ik kan er nauwelijks bij stilstaan. Ik ben niet voor nabestaande in de wieg gelegd.