Wankel

Het was al weer jaren geleden dat het voor het laatst gebeurd was. Dat ik met mijn fiets omgekukeld was. Destijds was het een klassieke botsing van twee fietsers. Zij kwam van achter een auto uit een uitrit geschoten. Ik kon haar niet meer ontwijken en vloog met een fraaie boog over het stuur. Even was het of ik een moment van gewichtsloosheid ervoer, voordat ik met een doffe plof, het hoofd net naast de stoeprand , op de straat terecht kwam. Het resultaat was een prachtig blauw bovenbeen. De bloeduitstorting verplaatste zich in de weken daarna langzaam naar beneden. Zij had haar panty kapot en dat terwijl ze  op weg was naar een sollicitatiegesprek. Ik weet niet of zij aangenomen is. We hebben geen telefoonnummers uitgewisseld. Het malheur was niet van dien aard.
Van de week ’s avond is het weer eens gebeurd. Op weg naar huis, van mijn zangclubje. De map met bladmuziek schiet onder mijn snelbinder vandaan. Ik hoor hem vallen en draai om met mijn fiets. Als ik af wil stappen maak ik waarschijnlijk een domme onverhoedse beweging, die mij zelf verrast en hup, daar kukel ik met fiets en al om. Gelukkig geen auto in de buurt om mijn kostbare lijf te vermorzelen. Ik krabbel overeind. Twee jongens komen naar mij toe en vragen of alles in orde met mij is. Ik stamel dat het wel meevalt. Ze vragen het nog een paar keer, alsof zij zich er echt van willen overtuigen dat er verder niets met mij aan de hand is. Het zijn aardige jongens en met Marokkaans bloed. “Gaat het echt wel, mijnheer?” “Ja, echt jongens, bedankt.” Ik klauter op mijn fiets en rijd nog licht trillend en wat wankel naar huis. Daar zie ik dat mijn knie er uitziet als een ouderwetse jongensknie, een mooie rode schaafplek. Ik vertel mijn wedervaren aan Gade. Die antwoordt dat die jongens vanuit hun cultuur nog eerbied voor oude mensen bijgebracht krijgen. Mijn geschaafde knie voelt op eens als een gigantisch anachronisme.