Wachtruimte

Meestal, zeg eigenlijk maar altijd, schrijf ik deze stukje in mijn werkkamer. Behalve als ik met vakantie ben. Dan schrijf ik ze in het vakantiehuisje en zet ze op het net in het plaatselijke café. Negen van de tien cafés zijn uitgerust met wi-fi. Maar nu schrijf ik op een voor mij zeer ongebruikelijke plaats. De wachtruimte van mijn auto-dealer.Vanochtend om 8 uur kon ik mijn auto al brengen. Natuurlijk kun je daarna rustig naar huis gaan, maar tegen de tijd dat ik met bus, overstappen, andere bus thuis zou zijn, was het al weer tijd om, bus, overstappen, andere bus, terug naar de garage te gaan. Ik heb er voor gekozen de onderhoudsbeurt maar hier door te brengen. Anderhalf, twee uur de tijd kapotslaan. Mijn laptopje kan gebruik maken van het klanteninternet. Als ik mij installeer zitten drie monteurs aan hun ochtendkoffie. “Wilders heeft natuurlijk ook zijn goede dingen, mooi hoe hij voor de bejaarden opkomt.” Ik antwoord dat er wel meer redenen zijn dat hij opgestapt is en dat ik als doelgroep van zijn zorg niet op zijn steun zit te wachten. “Ach, meneer, het is altijd wat.” Zij gaan aan het werk. Mijn Hyundai wordt onder handen genomen. Ik overdenk wat voor auto’s ik in mijn leven gereden heb. Mijn rijbewijs haalde ik in militaire dienst. Men zegt dat dat nog steeds aan mijn rijstijl te zien is. Het moderne rijden is nauwelijks aan mij besteed. Bij een van mijn eerste banen zat een auto van de zaak. Een Ford Taunus 17M. Ik weet het kenteken nog uit mijn hoofd, 53-88-MK. Later werd dat een Ford Escort. En toen ik mijn auto’s zelf moest kopen reed ik jaren Renault. Later Lada Samara. Dat was uit romantische overwegingen. En als excuus gebruikte ik het feit dat ik als KGB-officier geen andere dienstauto kreeg. Lada werd een van de meest exclusieve auto’s van het land. Zo weinig werden er van verkocht. En nu al weer jarenlang een trouw Hyundaiklant. Met die vreemde tic dat ik altijd nieuwe auto’s kocht. Garantie, weet je en mijn hang naar zekerheid. Want waar moet je je in dit land nog anders aan vasthouden.
Ik neem mijn tweede café au lait uit de automaat en ga kijken hoe de krant de situatie analyseert.